స్వర రాగ గంగా ప్రవాహమే

సుస్వరమో అపస్వరమో తెలియదు, అదొక రాగం . రాగం పేరు ఆరునొక్క రాగం.. ప్రవాహమంటారా అది జారుతూనే ఉంది. ఆకలా అంటే కాదు, నిద్రా అంటే అదీ లేదు. మరి ఇంక వంటి మీద రాష్ లాంటిదేమైనా ఉందేమో అని జాన్సన్, నైస్ లాంటి చెమట పొక్కుల పవుడర్లన్నీ వాడి పడేసారుట.. ఆముదం లాంటి నూనెలన్నీ రుద్దేసారుట.. అబ్బే..అయినా సరే ఆగదూ ఆగదూ ఆగితే సాగదూ లాగా "నేను నిదురించకుండా ఉన్నా సరే, ఇంట్లో వాళ్ళని నిదురపోనిస్తే మజా ఏముంటుంద"ని సాగ దీసీ దీసీ.. అప్పుడప్పుడో చిరునవ్వు విజయ గర్వంతో చిందించడం చూసి శివుడి నెత్తిన చుక్కలు చుక్కలుగా నీళ్ళు కారడానికి పెట్టే కుండలాంటిదేదో నా సిస్టం తయారీలో డిఫాల్ట్ గా వచ్చేసిందని మా అమ్మకి అనుమానమొచ్చిందిట. డిలీట్ బటన్ ఉందేమో అని వెతుకుతుంటే చెవి వెనుక ఏదో తగిలిందిట. డాట్రారుకి చూపించిందిట గాభరా పడుతూ. ఆయనేమో "అవునమ్మోయ్ ఆ ఆరునొక్క రాగానికి కారణం ఈ బటనే, ఇది అర్జెంట్ గా తీసేయాలన్నాడుట. ఆనడమే తరువాయి అటూ ఇటూ తిప్పి దాన్ని పుటుక్కున కోసి హమ్మయ్య అనుకున్నాడుట మా డాట్రారు.. అబ్బే అక్కడితో అయిపోయిందని , మీరు ఆనందించకండి. అంత వీజీగా అలా వదిలేస్తే మన విలువేముంటుందీ అంట!. గత యెదాదిగా అలా సాగదీసీ రాగాలాపన చెయ్యడం అలవాటయ్యిందంతే. మానమంటే ఎలాగమ్మా మరి? మా అమ్మకి మారేడుపల్లి భక్త రామదాసు సంగీహం కాలెజీ (ఆవిడ నేర్చుకునేటప్పుడు ప్రభుత్వ సంగీత నృత్యకళాశాలో ఏదో అనేవారు లెండి) లో వచ్చిన బగుమతులన్నీ నా రాగం ధాటికి తట్టుకుంటెనా అసలు.. మా అమ్మ తనకి వచ్చిన పాటలన్నీ పాడేసి, ఇంక పాడలెక మా చిన్నక్కని సంగీథం నేర్చుకోడానికి మళ్ళీ అదే కాలెజీలో చెర్చింది కూడా. మా చిన్నక్క మంచి పాటగత్తె. సంగీతం కాలేజీలో తరగతి లో మొదటి బహుమతిగా ఇచ్చే గంధం చెక్కతో చేసిన పెన్నులన్నీ మా ఇంట్లోనే ఉండేవి నిజంగా. నా వయసు మూడో నాలుగో. ఈ సారి కూడా దానికే ఫస్ట్ వచ్చింది క్లాసులో. అన్నూల్ దె ఫంక్షన్ లో శ్రీరంగం గోపాల రత్నం గారి చేతి మీదుగా బహుమతి అందుకుంటుందన్నమాట. ఆ రోజు బాగా సంతోషం గా ఉంది. ఏం బట్టలేసుకోవాలని మూడు రోజులుగా అవీ ఇవీ చూస్తూ.. జూకాలు, గాజులు అంటూ తెగ మురిసిపోతోంది. ఆ మురుపులో నువ్వు వస్తావా చిన్నిలూ అని నన్ను గారం చేసింది. అప్పటిదాకా అసలు అల్వాల్ దాటే అవసరం రాని నాకు అలా ఎవరన్నా తీసుకెళతానంటె భలే సంతొషం. ఆల్వాల్ నించి బస్ ఎక్కించి సికందరాబాదు లో దిగాక, దానికి రాబోయే బహుమతి ఎంత గొప్పదో, అక్కడికి వెళ్ళాక నాకు ఎవరెవరిని చూపిస్తుందో చెప్పి, అవే మళ్ళీ నన్ను ప్రశ్నల రూపం లో అడుగుతూ నాకు ఇష్టమైన పరమానందయ్య శిష్యుల కథలు చెప్తూ, సికందరాబాదు స్టేషన్ నించి మారేడు పల్లి వరకు నడిపించింది. కాలేజీ లోపల హాలు దగ్గర గడపలోనె వచ్చిన వాళ్ళందరికీ ఒక మిథ్తాయి పొట్లమిచ్చారు. అబ్బో భలే ఉందే, మా అక్క చదువయ్యేవరకూ ప్రతి యాడాదీ రావాలని ప్రతిజ్ఞ చేసుకున్నా. ప్రోగ్రాం మొదలయింది. బహుమతి ప్రదానం జరిగింది. మా అక్క నేలపైన నడుస్తున్నట్టు లేదసలు. మా అక్క బహుమతి తీసుకోవడానికి వరుసలో నిలబడ్డప్పుడు నన్ను దాని స్నేహితురాళ్ళకి అప్పచెప్పింది. వాళ్ళూ కూడా నన్ను భలే ముద్దు చేసి, వాళ్ళ పొట్లాల నించి కొంచెం మిథాయి ఇచ్చి మురిసిపోయారు. అవి తింటూ స్టేజీ మీదకి చూస్తున్నా. బహుమతి ప్రదానం అయ్యి, అర కొర నృత్యాలయ్యాయి. నేనూ చేతులు తిప్పుకుంటూ చూసేసా. ఆ తరువాత ఒకాయన రాగం అందుకున్నాడు.. ఆ రాగం , ఆ ఎక్స్ ప్రెషన్ లు చూసి భయపడిపొయ్యా!!… భయపడడం ఎందుకంటే ..నేను ఓడిపొయ్యినట్టనిపించింది!!.. అంతే నేనూ రాగం అందుకున్నా.. అక్క దోస్తులకి అర్థం కాలేదు. ఊరుకోబెట్టడానికి విశ్వ ప్రయత్నం చేసారు. అబ్బా అలా ఆపమనగానే ఆపేస్తామేటీ.. అమ్మా చూడాలీ నిన్నూ నాన్నని చూడాలి అని గుర్తుకొచ్చి నేను రాగాలాపన చేస్తున్నా. మా అక్క తనకి వచ్చిన గంధం చెక్క పెన్నుని అందరికీ చూపిస్తూ, అందరూ అబ్బా భలే అంటుంటే గర్వ పడుతూ అక్కడక్కడే తిరుగుతోంది. వాసంతి వెళ్ళి అక్కని పిలుచుకొచ్చింది. మా అక్క ఆశ్చర్యంగా చూసి ఏమయ్యిందే అంది.. నాకు కాంపితితిఒన్ గా ఆయన ఎందుకేడుస్తున్నాడనడిగాను. దాన్ని హిందుస్తానీ సంగీతం రాగాలాపన అంటారనేదో చెప్పి అందరూ నవ్వారు. నాకు కోపమొచ్చి రాగం పెంచాను. అక్కడ ఉండడానికి ఇబ్బంది పడిన అక్క అక్కడే ఒక చాక్లెట్ కొనిచ్చి, మళ్ళీ సికందరాబాద్ స్టేషన్ వరకూ నడిపించి , బసెక్కించి ఇంటికి తీసుకుపోయింది. అలా ఆనాడు నా కంటే ఘనులున్నారని అర్థం చేసుకున్నా కాని ఓడిపోవడం ఇంటా వంటా లేదు. వంట అంటే ఆ వంట కాదు. తినడం తప్ప మనకి అలాంటివి చెయ్యడం రాదు. అసలే ఇంట్లో ఆరో దాన్ని, పైగా ఈ ఆరునొక్క రాగం అందుకునే టైపు, ఇంట్లో అందరూ వద్దులే తల్లీ నువ్వలా ఉంటే చాలనేసే వారు. పోను పోనూ, చదువుల్లో సారమెల్ల చదివితి తండ్రీ అని అందామని ఉండేది. ఏదీ,, అసలెవరూ సహకరించరు. అదే నాకు కోపం!.. మాస్టారు ఏదో చెపుతారు.. మనం నోట్ బుక్కులో వ్రాస్తున్నట్టు పక్క పిల్లకి జోకులో, కేకు బొమ్మలో వేసి చూపించడం అది కిసుక్కున నవ్వడం తోనే సరిపొయ్యేది.. మాస్టారు కోప్పడడం తప్ప నాకు సారాలు చదివే అవకాశం అసలు ఇస్తేనా.. అసలిలా అయితే మరి నాలాంటి జ్ఞానులకి ఎలాగో మీరే చెప్పండి. రిసల్ట్స్ వచ్చిన రోజు మాత్రం నన్ను ఏమీ అనకముందే…...అబ్బా!మీరు భలే క్యాచ్ చేస్తారు, అందుకే మీరంటే నాకిష్టం. ఇలా చదువు, సంగీతం, చేతి పనులు , కుట్టు పనులు, అల్లికలు, డ్యాన్సు ,వంటలు.. ఇవన్నీ రాకపోయినా ఫర్వాలేదు కానీ కాస్త నీటుగా గోటుగా అందరు అమ్మాయిల్లా రెడీ అవ్వమనేది మా అమ్మ. ఐదుగురి తరువాత పుట్టా కదా మరి పతంగులెగరెయ్యడం, గిల్లి దండా ఆడడం, గోలీలతో బొంబాయి ఆటలు, సీతాఫలం గింజలతో చీటింగులు నేర్చిన నాకు చుట్టాలు, పక్కాలు..(పక్కాలంటే ఇంటి పక్కన పక్కాగా ఉండేవాళ్ళని అర్థం) ఏమన్నా , ఎవరేం చెప్పినా ఆ ఆయుధం ఉందిగా.. అదే అండీ స్వర రాగ గంగా ప్రవాహమే…. ఎవడొస్తాడో దీనికి అని అమ్మ భయపడుతుండేది కానీ ఒక రోజు సీతయ్య మా నాన్న దగ్గరికొచ్చి "మీ అమ్మాయి నాకు నచ్చింది, మీకు అభ్యంతరం లేకపోతే పెళ్ళి చేసుకుంటా" అని చెప్పేసాడు. మా నాన్న ధ్యానంలో ఉన్న మహర్షిలా కళ్ళు తెరిచి, ఉచ్చ్వాస నిశ్శ్వాసములు సరిగ్గానే ఉన్నాయో లేదో అని సీతయ్యని పరీక్షించారు. అన్నీ బానే ఉన్నాయిట, మరి ఎందుకబ్బా .. అసలెలా.. వై..అని ఆలోచిస్తూ, తను నమ్మే గురువు గారి దగ్గరికి పరిగెత్తారు. ఆయన నాలుగు రోజులాగి రమ్మన్నారుట. "ఎక్కడో తేడా కొడుతుంది అసలిది ఎవరికైనా నచ్చడమేంటి, పాపం ఆ పిల్లాడు!! ఒక సారి చెప్పి చూడండ"ని అని అమ్మ మొత్తుకుంది. గురువుగారి గ్రీన్ సిగ్నల్ వచ్చిందంటే, మా నాన్న మా అమ్మ మాట వినను గాక వినరు. అలా మా అమ్మ భయపడుతున్నా పెళ్ళయ్యింది.. ఏతా వాతా ఏందంటే సీతయ్య ఎవరి మాటా వినడు..!!!! కళ్ళల్లొ నీ బొమ్మ చూడు అంటాడు తను. నాకు నా కళ్ళల్లో నిండిన నీళ్ళు తప్ప బొమ్మ గిమ్మ ఏమీ కనపడదు. ముందు నీళ్ళు నిండిన నా కళ్ళ సంగతి చూడు అంటాను నేను. ఆ కనులు పండు వెన్నెల గనులా 24 గంటలూ చూడడానికి అవెప్పుడూ నీటి చెరువులే. పోనీలే రాగమో సరాగమో అంటాడు. అయ్యా నాకొచ్చింది ఒకటే రాగం, ఇవన్నీ నాకు తెల్వద్ అంటాన్నేను. సీతయ్యకి సినిమా కష్టాలు మొదలయ్యాయి అని అందరూ చెప్పుకునేవారుట. నాకు అన్నిటికీ ఏడుపొస్తుంది అంతే. నేనేం చేసేది? రేడియోలో అమ్మ పాటలొస్తే అమ్మ గుర్తొచ్చి ఏడుపొచ్చేస్తుంది. సినెమాకి తీసికెళితే ఆ కష్టాలు ఏంటో అని ఏడుపొచ్చేస్తుంది. పిల్లలకి లాలి పాట అంటూ నాకిష్టమైన చందురుని మించు అందమొలికించు పాట రెండు లైన్లు పాడగానే గొంతు పూడుకుపొయ్యి ఏడుపు..!! "పిల్లలు ఏడుస్తుంటే ఆపుతారా తల్లులే ఏడుస్తారా ఏంటిది" అని మందలిస్తాడాయన. మళ్ళీ ఏడుపొస్తుంది నాకు.. ఓ పాపా లాలీ అని పాడుకుని ఏడుస్తూ పడుకుంటా. ఒక్కోసారి జాలేస్తుంది. ఛీ పాపం ఆయనని బాధ పెట్టానా, అయ్యో అయ్యో అని మాళ్ళీ నాకేడుపొచ్చేస్తుంది. పిల్లలు పడినా, అత్త గారికి జొరమొచ్చినా, మావగారు వాంతి చేసుకున్నా అందరూ నన్ను ఊరుకోబెట్టడమే! అసలిదంతా ఎందుకు భరిస్తున్నారో అని మీకు ఆతృతగా ఉంది కదూ? అబ్బా చెప్పేస్తారేం.!!! ఆశ ..అప్పడం వడ దోశ…!!! కొత్తల్లో అప్పుడప్పుడు మా అమ్మకో నాన్నకో చెప్పేవాడు నేను కుండలు కుండలుగా కన్నీళ్ళొలకబోసే వైనం. "చిన్న పిల్ల బాబూ, కాస్త పెద్ద మనసు చేసుకో. తను కడుపులో ఉన్నప్పుడు మాకు నీటి కరువొచ్చింది. నీళ్ళు ధారాళంగా ఇయ్యి దేవుడా అని మొక్కుకున్నాము, ఆయనిలా అర్థం చేసుకున్నట్టున్నాడు, క్షమించు బాబూ" అని సర్దుకొచ్చారు. పాపం వినేసాడనుకునేరు. అసలాళ్ళ మాట ఇంటాడని మీరెలా అనుకుంటున్నారండీ బాబూ మరచిపోయారా? ఆయన అసలెవరి మాటా ఇనడు గందా!! హఠాత్తుగా అమ్మా నాన్న పూర్తి సమాధి స్థితికి వెళ్ళిపోయారు. నా ప్రవాహం కట్టలు తెంచుకుంది. చీటికి మాటికి కుళాయి కట్టెయ్యడం కష్టమయ్యి ఇంక సీతయ్యకు సర్దుకోక తప్పలేదు. ఏడ్చే వాళ్ళ ఎడమ చెయ్యి వైపు, కుట్టే వాళ్ళ కుడి చేతి వైపు కూచోకూడదని అంటారు గానీ అసలు జనాలు నాకు ఎటువైపు కూచోడానికీ ఇష్ట పడట్లేదు. ఎవ్వడికోసం ఎవడున్నాడు పొండిరా పొండీ.. అనుకుంటూ. పక్కన ఉండి నా పనేదో చేసుకుపోతున్నా. అలా సాగిన ప్రవాహం అలా అలా చెరువులై, నదులై, వాగులై, వంకలై చుట్టూ 4 కాలనీలనీ, 10 ఊర్లనీ చుట్టబెట్టేసింది. అలాంటి ప్రవాహం ఒక రోజు గడ్డ కట్టేసింది. అబ్బ! చలికి కాదెహె! అదేంటంటారా వస్తున్నా వస్తున్నా. మా అక్కొంచిందోసారి ఇంటికి. కొత్త ఫోన్ కొందిట ఫుటోలు గట్రా చూపిస్తోంది. భలే భలే ఇంక ఎక్కడికెళ్ళినా కెమేరాలు తీసుకెళ్ళక్కరలేదు కదా అని బోల్డు హాస్చర్యపోయా. అప్పుడే ఏం చూసావు, వీడియోలు కూడా తియ్యచ్చు తెలుసా అంది. ఏవో చెట్లు, పక్షులు, పార్కులూ, పిల్లల తాడాట, డాన్సులు.. అబ్బో భలే ఉందే అని ఉత్సాహపడిపొయ్యా. వెంటనే మా అమ్మ గుర్తొచ్చింది. తాడాట ఆడుతుంటే ఎంత మురిపెంగా చూసేది కదా అంతేఅంటుండగానే ఏడుపొచ్చేసింది. వా....వా...ఆ... ఛీ ఊర్కో! అని మా అక్క కసిరి కొట్టింది. ఇది చూడు అని ఇంకో వీడియో నొక్కింది. ఎవరిదో చావు ఇల్లు. చావు పేరు వినగానే మళ్ళీ తన్నుకొచ్చింది దుఖం. ఏడుస్తూనే "ఛ! అదేంటక్క చావులు అలా వీడియోలు తీయకూడదు తెలుసా" అన్నాను వెక్కుతూ. "తెలుసులేవే, నీకో తమాషా చూపిద్దామని!" అంది. "చావులో తమాషా ఏంటే నీ ఎంకమ్మ" అని కళ్ళు తుడుచుకుని నవ్వా. వీడియోలో చనిపోయినావిడ కూతుళ్ళూ కోడళ్ళూ అనుకుంటా కప్పు మందం మేకప్పేసుకుని వచ్చిన జనాల్ని పలకరిస్తూ కాఫీలు గట్రా అందిస్తున్నారు. కొడుకులు బిజీగా చావు పనుల్లో పడున్నారు. ఇంటి అటు పక్క వాళ్ళు, ఇటు పక్క వాళ్ళు కొంచెం ఎడంగా కూచుని దిగులు మొహాలు పెట్టడానికి విశ్వ ప్రయత్నం చేస్తున్నారు. డేరాలేసేవాళ్ళు, పాడె కట్టేవాళ్ళూ, వాళ్ళ పనులు వాళ్ళు చేసుకుంటున్నారు. బ్రాహ్మడు కాస్త దూరంగా నించుని అదీ ఇదీ తెమ్మని పురమాయిస్తున్నాడు. పోయినోళ్ళందరూ మంచోళ్ళనుకున్నారేమో, వీడియో తీసినోళ్ళు శవాన్ని మాత్రం తియ్యలేదు. "అబ్బో భలే క్లియర్ గా వచ్చిందే అక్కా నీ ఫోనులోనే తీసావా" అంటూ చూస్తున్నా. అంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది కానీ శవం పక్కనెవరో కట్టలు తెంచుకుని ఏడుస్తున్నారు. అందరివీ ఎక్స్ప్రెషన్ లే గానీ ఆ ఏడుపు మాత్రం అందరికీ సరిపడేలా ఉంది. పరిసరాలన్నీ కవర్ చేస్తూ వీడియో చివరికి శవం దగ్గరికొచ్చింది. "అక్కా, ఆ చీర నువ్వు నాకు కొనిచ్చిన చీరలాగా ఉంది కదూ" అన్నాన్నేను. "నీ చీర కాదు నువ్వే" చేతిమీదొకటేస్తూ చిరాగ్గా చూసింది. ఏంటి నేనా! అంటూ ఆతృతగా చూసాను. "అవును నేనే! అంతలా ఏడ్చానా? ఎందుకూ? ఆవిడేమైనా మన అమ్మా, అత్తా" అన్నాన్నేను. ఆవిడెవరో అసలు పరిచయం కూడా లేదు నాకు. 4 కాలనీల అవతల ఎవరో చనిపోయారు తోడొస్తావా చూసొద్దామని పక్కింటి పంకజం అడిగితే కదూ వెళ్ళాను. అసలు వీళ్ళెవరినీ చూడనేలేదా నేను. పోతూ పోతూనే శవం పక్కన పడి ఏడ్చానా. నిజమా అని ఆశ్చర్యంగా ఉంది నాకు. అందరూ ఏడవకుండా నేనొక్కదాన్నీ ఏడవడం ఎబ్బెట్టుగా ఉందసలు. "ఇంక ఆపు అక్కా చిరాగ్గా ఉంది. అయినా అక్కడికి నువ్వెప్పుడొచ్చావ్" అన్నాను. " నేను రాలేదు. ఈ మధ్య ఎవరో "ఓవర్ ఆక్షన్" అని వాట్సాప్ లో పెట్టారు. ఏంటా అని చూసి డెలీట్ చెయ్యబోతుంటే నువ్వు కనిపించావు. చాలా కోపమొచ్చేసింది. ఎన్ని సార్లు చెప్పాను నీకు? ఇలా ఎక్కడ పడితే అక్కడ ఏడవద్దని? నువ్వింకా చిన్నపిల్లవా? ఇంక నువ్వు మాట వినవు, ఇలా చూపిస్తే అయినా బుద్ధి వస్తుందేమో "అంది కటువుగా..! అవును! ఈ మధ్య చుట్టాలెవరింట్లో విషాదాలు జరిగినా నన్ను పట్టుకుపోవడం మొదలెట్టారు. ఏదో నేనంటే ఇష్టం వల్ల అనుకున్నా కానీ అక్క చెప్పింది "నిన్ను తీసుకెళుతున్నారు, ఎందుకంటే ఈ మధ్య ఏడవడం బాగోదని ఎవరూ ఏడవట్లేదుట. మరీ చావన్నాక ఏడవకపోతే ఏంబాగుంటుందె అనుకోగానే, నువ్వే గుర్తొస్తున్నావుట. డబ్బులిచ్చి పెట్టుకోవచ్చుట కానీ ఎందుకు ఇక్కడ ఫ్రీగా వాగులు వంకలు ఏరులై పారుతుంటే డబ్బు దండుగ అనుకుంటున్నారుట" అనేసింది మొహం చాలా విసుగా పెట్టి. అది విని నేను షాక్ అవ్వడమే కాదు, కుత కుతా ఉడికిపోయా. ఎందుకంటే చుట్టాలంతా ఒక పక్క నా అమూల్య సంపదని వాడుకుంటూ, ఇంకో పక్క నవ్వుకుంటున్నారుట..!! అక్క ఎన్ని సార్లు చెప్పిందో నాకు అలా అందరి ఇళ్ళల్లో ఏడవకురా బాగోదు అని. కానీ మనం వినే రకం కాదుగా? అసలే సీతయ్య గారి తాలూకు మరి! నాకు ప్రవాహం అలా కట్టలు డ్యాంలు తెంచుకుంటుదని మీకు తెలిసిపొయ్యుంటాది కదా? ఇంక మా అక్క వదిలేలా లేదు. చెపుతూనే ఉంది. "ఎవరి ఇంట్లోనైనా చావులు అయినప్పుడు మనం ఎందుకు వెళతాము? వాళ్ళని ఓదార్చడానికి. కానీ నువ్వేం చేస్తున్నావూ? వాళ్ళకంటే ఎక్కువగా ఏడుస్తున్నావు. అప్పుడు పాపం వాళ్ళు వాళ్ళ బాధని మరచిపోయి నిన్ను ఓదారుస్తుంటే ఏమైనా బాగుంటుందా చెప్పు? నా తల్లివి కదూ, అలా ఎక్కడపడితే అక్కడ ఏడవకూడదు. సరేనా" అంటూ నెమ్మదిగా క్లాసులు తీసుకుంది. ప్రామిస్సులు చేయించుకుంది. ఆ దెబ్బతో ఇంక ఆరున్నొక్క చేస్బంద్… ఇందాకా ఉడికిన ఉడుక్కి నీళ్ళు మరిగి ఆవిరై గడ్డ కట్టేసాయి. ఇంక కరగవు గాక కరగవు. డిఫాల్టుగా వచ్చిన బిందె కరిగిపోయింది. "ఆ ఒక్క రాగమే! అది గనక లేకపోతే, ఏక్ తుహీ ధన్ వాన్ హై గోరీ.. బాకీ సబ్ కంగాల్" అని మా అక్క ముద్దు చేస్తోంది కూడా. ఈ రాగానికి పెట్టే ఓపిక పెడితే బోల్డు అందమైన రాగాలు పాడచ్చనేది మా అమ్మ. అందుకే ఈ మధ్య ఆ రాగం మార్చి ఇంకో రాగం అందుకున్నా లెండి!!!!! ..ఇదిగో ,.. ఒకసారొస్తారూ వినిపోదురు…!!!