ఇది కథ కాదు..

చిత్రం: తూలిక

7 సెప్టెంబరు, 2022  

చాలా కాలం క్రితం ఇక్కడి నివసించి, ఉద్యోగ రీత్యా ఆటవాకి వెళ్ళిపోయిన సుమ, వాళ్ళబ్బాయి పెళ్ళి టోరాంటోలో జరుగుతోంది కాబట్టి తప్పక రావాలని గట్టిగా కోరింది. తీరా చూస్తే పెళ్ళి శుక్రవారం. ముహుర్తం మధ్యాహ్నం 12.30కి.  నేను PST  టైంలో పని చేస్తా కాబట్టి ముహుర్తం వరకూ ఉండననీ, పొద్దున్నే వచ్చి, కలిసి వెళ్ళిపోతానని చెప్పాను. ఎందుకంటే ఆ రోజు 11 నించీ ఉన్న సమావేషాలకి స్నేహితులకి చెప్పి దొంగ హాజరు వేయించుకున్నా, 1.30 కి మాత్రం నాదే ప్రెసెంటేషను. ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ వచ్చెయ్యాలి తప్పదు. నేను కలవాలనుకుంటున్న మాతృ సమాన రత్న చెర్ల గారికి కూడా విషయం చెప్పి, అప్పటికల్లా వచ్చెయ్యమని అభ్యర్థించాను. స్నేహితులెవరూ అంత తొందరగా రారు కాబట్టి, ఇంకెవరినీ కలవలేనని కూడా రూఢి చేసుకున్నా. శుక్రవారం ఫుల్లు నిమిషం తీరికలేదన్నమాట. 

గురువారం సాయంత్రం నాకు స్నేహితులు రాం గారి నించి ఫోన్ వచ్చింది. "న్యూ యార్క్ నించి మధు అన్న, రాజేశ్వరి ఫామిలీ కలిసి  కెనడా వచ్చారు. మీరు కలవడానికి సాయంత్రం వస్తారా" అని. వాళ్ళందరూ మంచి సింగర్స్. అప్పట్లో ప్రతి గురువారం జూం లో గూడూరు శ్రీనివాస్ గారు, మధు గారు, రాజీ, రాం గారు  పాడుతుంటే, నేను చప్పట్లు కొట్టి సంతోషపడి వాళ్ళకి  డై హార్డ్ ఫ్యాన్ అయ్యాను. వాళ్ళు నా సెలబ్రిటీస్.  ఎంత కాలానికో కెనడాకి, అది కూడా టొరాంటో కి వస్తుంటే కలవకపోతే ఎలా?  కానీ నా ఉద్యోగం బాగా కొత్తది. చారానా కోడికి బారానా మసాలా లాగా, ఈ ఉద్యోగంలో పని తక్కువ పైత్యమెక్కువ. అంటే రోజులో 10 గంటలు ఒక గ్రూప్ మీటింగ్ లో పెట్టి చావ బాదతారు. ఆ తర్వాత ఆ పది గంటల మీటింగ్ తాలూకా సారాంశం అంతా మిక్సీ లో పడేసి తిప్పి, పిప్పి పడేసి గుజ్జు తీసే పని చెయ్యలేదని పగలూ రాత్రీ తోముతారు. రాత్రి 1 వరకూ టింగు టింగు అని మీటింగులే. ఏదో ఇంటి నించి పని అంటే, మౌస్ కదపమని పని పిల్లకి పది రూపాయలిచ్చి, వేలకి వేలు గుమ్మరించుకోవడం అనుకునేదాన్ని. కాదబ్బా..పగలూ రాత్రీ పని లోనే.  కొత్త కాబట్టి, సెలవు పెట్టి పారిపోవడానికి కూడా లేదాయె. ఎలా ఎలా అని ఒకటే ఆలోచన. 

శుక్రవారం రాత్రి పోదామంటే ఎంటర్ ద డ్రాగన్ అంటూ మా సీతయ్య సాయంత్రం ఫ్లైట్ కి వస్తున్నారు. అటు ఎయిర్పోరట్ కి పోయి పిక్ చేసుకోవడం ఒకటుంది. రాక రాక నువ్వు వచ్చినవంటే.. అని పాడుకోవాలే తప్ప.. దోస్తులని కల్వనీకి పోతున్నా అంటే..హమ్మో ఇంకేమైనా ఉందా?  

"పోనీ శనివారం మా ఇంటికి రండి" అనగానే, "లేదు లేదు శనివారం తెల్లవారుతూనే బయల్దేరిపోతున్నారు వాళ్ళు" అన్నారు రాం గారు. "పోనీ నేను శుక్రవారం ఒక పెళ్ళికి వెళుతున్నాను.. అలా వెళుతూ మీరు ఉన్న చోట చెప్తే చిన్నగా పావుగంట అయినా చూసి పోతాను" అన్నాను బాగా మొహమాటంగా. ఇక్కడ అలా తెలియని వాళ్ళిళ్ళకో, పెళ్ళిళ్ళకో వెళ్ళము కదా మరి. పైగా వెళ్ళేటప్పుడు ఆఫీసు ట్రాఫిక్కు, వచ్చేటప్పుడు ట్రక్కుల ట్రాఫిక్కు. ఈ టైంలలో హైవే మీద ప్రయాణం సమయం తీసేస్తే, సుమ వాళ్ళ అబ్బాయి పెళ్ళిలో ఉండేదే చాలా కొంచెం సేపు, అందులో గంటు పెట్టడం కుదురుతుందా అని కూడా ఆలోచన.  . "ఒక్కరోజు కోసమే  వచ్చారండీ.  ఉన్న కాసేపట్లో అలా బయటికి రావడం కుదరదు, సాయంత్రం కుదుర్చుకుని ఇంటికొచ్చెయ్యండి" అన్నారు. పైగా "ఆఖరి నిమిషంలో చెప్పా కాబట్టి, మీకు కుదురుతుందో లేదో అనే అనుమానంతో  మీతో మాట్లాడుతున్న విషయం వాళ్ళకి చెప్పలేదు. మీరొస్తే సర్ప్రైస్. లేకపోతే ఏమీ ఫర్వాలేదు" అని కూడా వారే పరిష్కారం సూచించారు. కానీ.. ఎలా ఎలా ఎలా ఎలాఎలా ఎలా ఎలా ఎలా .... అసలు మీకు చెప్పినా అర్థం కాదులెండి.. అంతలా ఎలా ఎలా ఎలా ఎలా..అదన్నమాట. 

ఆలో.. చించగా చించగా..చిన్న దారి దొరికింది. శుక్రవారం రాత్రి మా-టింగుల నించి 9 నించి 10 కి విరామం ఇచ్చారెందుకో. కాలెండర్ చూసుకోగానే ఎగిరి రెండు గంతులేసా.  సీతయ్య ఫ్లైట్ 9.45 కి కాబట్టి, ఎయిపోర్ట్ కి  పిల్లాడిని వెళ్ళవద్దని చెప్పేసి, 9 కి ఎల్పొచ్చేసి, 9.30కల్లా వాళ్ళని కలిసేసి, 9.45 కల్లా ఎయిర్పోరట్ లో దూకేసి... వామ్మొ ఫుల్ల్ టైట్, బట్ లెట్ అస్ వెయిట్ అనుకుని, ఎంత వేగంతో వెళితే  అన్నీ కుదురుతాయని లెక్కలేయడంతోనే తెల్లారింది. 

పొద్దున్నే పిల్లలకి వంటా గింటా చేసేసి, "సరిగ్గా సమయానికి వచ్చెయ్యాలి, నా ప్రెసెంటేషన్.. హమ్మో హమ్మో" అనుకుంటూ నా పిల్లదాన్ని పట్టుకుని పెళ్ళికి పోయా. అక్కడ అలా అలా సుమని, అమ్మని, కలిసిన ఒకరిద్దరు స్నేహితులని పలకరించి ఇంక వెళ్ళిపోవాలి, వెళ్ళిపోవాలి అనుకుంటూ కూచున్నా. 

పెళ్ళి పందిట్లో పెళ్ళికూతురు రాలేదని అందరూ ఎదురు చూస్తున్నారు. ఎవరెవరో వస్తున్నారు ఆటవా వాళ్ళనుకుంటా నాకెవ్వరూ తెలియదు. అనవసరంగా పిల్లదాన్ని కూడా తీసుకొచ్చా బోర్ అంటుందో ఏమిటో అని బిక్కు బిక్కుమని తలుపు వైపు చూస్తున్నా. ఆ వస్తున్న ఆవిడని ఎక్కడో చూసినట్టుంది. కొంచెం పరికించి చూస్తే.. ఎవలాలూ.. రాజేశ్వరి బుర్రా.. వాఅవోవోవావోవ్ ..పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్ళి " మీరు. మీరు.. రాజీ .."అన్నానో లేదో కెవ్వుమంది తను "లక్ష్మి నువ్వేనా" అంటూ. వెనకే మధు గారు.. ఆ వెనకే రాం గారు సతీ సమేతంగా.. అందరూ ఒకో కెవ్వ్. జనాలు ఖంగారుగా చూసినా మనమేం తగ్గల్యా. మన ఇస్టైల్ లో అబ జబ దబ 😛. గూడూరు శ్రీనివాస్ గారు "మన లక్ష్మిని కలవకుండా రాకండి" అని చెప్పారని చెప్పి ఫుల్ ఖుష్ చేసేసారు. అలా అప్పుకి అప్పూ తీరించి అల్లుడి కోరికా తీరింది ..అదీ సంగతి.  

అన్నట్టు ఈ కథ మీకు తెలుసా?  చిన్న పిల్లలకి పెళ్ళిళ్ళు చేసే కాలంలో అత్తారింటికి వచ్చిన అల్లుడిని "నీకేమిష్టం" అని అడిగారుట. ఎదురుగా కనిపిస్తున్న సకినాలు (చక్కిలాలు) చూసి, "అవి పాలల్లో ముంచుకుని తినడం ఇష్టం" అన్నాడుట కానీ, ఆ టైంలో ఇంట్లో పాలు లేవు. పక్కింటి వాళ్ళింట్లో ఒక గ్లాసు పాలు అప్పుకి తెచ్చి, పిల్లాడి ముందు పెట్టారు. వాడు ఎన్ని చక్కిలాలు ముంచుకున్నా, చిన్న నూనె మరక పాలకి అంటడం తప్ప, పాలు ఒడ్వలేదు. అల్లుడు తినడం అయ్యాక ఆ పాల మీద నూనె తొలగించి, జాగ్రత్తగా తీసుకెళ్ళి తిరిగి ఇచ్చేసారుట. అదన్నమాట కథ. ఇది ఎందుకు చెప్పానో తెలిసిందిగా.  

ఉపసంహరణ: మా ట్రాఫిక్ మీద నమ్మకం లేదు కాబట్టి ఫుల్ల్ చార్జ్ పెట్టుకున్న ఆఫీసు కంప్యూటరూ, ఫుల్ల్ చార్జీ పెట్టుకున్న రెండు ఫోన్ లూ, హాట్ స్పాట్ పెట్టుకోవడానికి ఇంటర్నెట్టూ అవీ తెలివిగా తెచ్చుకున్న దాన్నైనందున..ఒళ్ళూ పైనా తెలియకుండా ఎక్కువ సేపు ఉండిపోయినా, మీటింగ్ టైం కి  కార్ లోకి లాంగ్ జంపూ,  మీటింగ్ లోకి హై జంపూ చేసేసా.  సాయంత్రం  డ్రాగన్ తో సమస్యలూ/సరదాలు. అవి మల్లొకపారి చెప్పుకుందారి. వాకేనా