నా భారత దేశ యాత్ర

మా ఇద్దరికీ కలిపి ఒకే సెట్ ఆఫ్ పేరెంట్స్ ఉన్నారు.. నాన్న ఎండలకి బాగా నీరసపడి ఓపిక తగ్గిపోయి ఫోన్ లో కూడా మాట్లాడలేక పోతున్నారు. పైగా మనము అడిగే ప్రశ్నలేవీ ఆయనకి వినిపించట్లేదని స్పష్టంగా అర్థమవుతోంది. ఆయన చెప్పాల్సిన నాలుగు మాటాలూ గబ గబా చెప్పేస్తున్నారు..చంటి పిల్లాడు జానీ జానీ యెస్ పాపా చెప్పినట్టు.."నేను బానే ఉన్నానమ్మా, నా ఆరోగ్యం బానే ఉంది, మీరు బెంగ పెట్టుకోకండి..నేను 24 గంటలూ దేవుణ్ణి ప్రార్థిస్తున్నాను, మీరు చల్లగా ఉండాలని. మీరు పిల్లలు జాగరత, ఇక్కడ విషయాల గురించి యేమీ ఆలోచించద్దు. ఇక్కడ అందరం సంతోషంగా ఉన్నాము...ఉంటా మరి."ఇవీ ఆయన చెప్పల్సిన నాలుగు మాటలూ. విషయం ఏంటంటే, నాన్నకి వినికిడి , కంటి చూపు తగ్గాయి.అత్తయ్య ఆరోగ్యం కూడా అంత బాగోట్లేదనీ చాలా బెంగ పెట్టుకున్నారని ఒక్కరైనా వచ్చి చూసి వెళితే బాగుంటుందనీ దగ్గర బంధువు ఒకావిడ తరచూ అంటూ ఉన్నారు యీ మధ్య. మేమిద్దరం ఇంటికి వెళ్ళడానికి సహకరించని పరిస్థితులని తలచుకుని చాలా బాధ ,బెంగ పడుతున్నాము. అందరం పెట్టుకుంటే అవదు, యీ కాంట్రాక్టు అవగానే నువ్వు వెళ్ళిరా, నేను తరవాత వెళతా అన్నారు మా సీతయ్య. మాటల్లో కాంట్రాక్టు అయిపోగానే ఇండియా వెళ్లాలనుందని మా బాసు గారితో అన్నా. మా మనసున్న మంచి బాసుగారు "అప్పటిదాకా ఎందుకు ఇప్పుడు వెళ్ళొచ్చెయ్ ..కాంట్రాక్టు పొడిగిద్దాం"అనేసారు. ..చెంగు చెంగు మని నేను ఇంటికి ఫోను కొట్టి విషయం చెప్పా..వెంట వెంటనే వీసా కి అప్లయి చెయ్యడం, గబ గబా టికెట్టు బ్లాక్ చెయ్యడం జరిగిపోయాయి.. ఆరేళ్ళ తర్వాత ఇండియా వెళ్ళడం..కలా నిజమా అని గిల్లి గిల్లి చూసుకున్నా...రేపు వెళుతున్నాననగా కూడా ఇంకా నమ్మకంగా లేదు...ఎక్సైటుమెంటూ లేదు...టెన్షనూ లేదు...అలా ఆనందాలకూ బాధలకూ ఒకేలా స్పందిచే యోగినిలా విమానమెక్కాను. కూడిక గుర్తులు (పాసిటివ్ మార్క్స్)(+): 1. నాన్న అత్తయ్యలతో సహా బంధువుల్లో పెద్దలందరినీ చూసి ఆశీర్వాదాలు తీసుకోవడం.. 2. ఉమ్మడి కుటుంబంలో వదిలి వచ్చిన ప్రాణాతిప్రాణమైన చిన్ని చిన్ని పిల్లలతో కలిసి ఉండడం..(కొంచెం పెద్దయి పోయారనుకోండి..అయిన్న ఇంకా ఒళ్ళో పడుకోవడం..కౌగిలించుకోవడం, అన్నం ముద్దలు కలిపి పెట్టించుకోవడం మర్చిపోలేదంటే...చిన్నగా ఉన్నట్టేగా..) 3. మా ఆల్వాల్ వెంకన్నని, సికందరాబాదు బుజ్జి గణేషుడ్ని కలిసి హెల్లొ బాగున్నావా అని పలకరించడం. 4. బోనాలపండుగ రోజున తోట్లో ఎల్లమ్మని , బూలచుమమ్మనీ ఖుషీ చేయ్యడం.. బోనస్ గా ....బొల్లారం జాతర, రంగం జరిగేటప్పుడు వెళ్ళే అవకాశం.. 5. చాలా యేళ్ళ తరువాత ఒక సీమంతం పండుగకు హాజరవడం.(పెళ్ళిళ్ళు, పేరంటాలు చూసి దాదాపు 12 యేళ్ళు అయింది మరి!!! ) 6. చిట్టి, అపరంజి, దీపు,హర్షులతో కలిసి రోడ్డు మీద చాట్, పానీ పూరీ తినడం ..(ఒకేసారి లెండి..అయినా అపురూపమే కదా!!.) 7. అరగంట టైం లో చిన్ననాటి స్నేహితుల్ని అనుకోకుండా కలవడం.(అలా అరేంజ్ చేసిన మా లల్లీకి కృతజ్ఞతలతో) 8. నాకు కొత్తగా దొరికిన సోదరుణ్ణి సతీ సమేతంగా కలవడం తీసివేతలు (నెగటివ్ మార్క్స్)(-): 1. మా అల్వాల్ గుడి ని పాత ముద్ర ఒక్కటి కూడా లేకుండా మొత్తం కొత్తగా కెట్టెయ్యడం...(ఇక్కడ 100 సంవత్సరాలు దాటిన యే భవనాన్నయినా ముట్టుకోనీయదు ప్రభుత్వం..అలాంటిది 400 యేళ్ళ చరిత్ర కలిగిన ఆ గుడి మచ్చుకి ఒక్కటంటే ఒక్క గుర్తు కూడా లేకుండా మార్చేసారు...కారణాలు తెసుసుకునే ఆసక్తి కలగలేదు..వెంకన్న విగ్రహం మార్చలేదు..అంతే చాలు అనుకుని తృప్తి పడాల్సి వచ్చింది అంతే...కానీ మనసులో ఎంత బాధ కలిగిందంటే, ఆ విషయం ఇంట్లో వాళ్ళతో ప్రస్తావించడానికి కూడా ఇష్టం లేనంతగా..... 2. ఉన్న మూడు వారాల్లో దాదాపు అన్ని రోజులూ బందులే... 3. ఎవ్వరికీ ఏమీ మనస్పూర్తిగా కొనియ్యలేకపోవడం (ఎందుకూ అంటారా...చెప్తాగా తొందరెందుకు?) 4. నేను కలవాలనుకున్న బ్లాగ్ మిత్రుల్లో ఒక్కళ్ళని కూడా కలవలేకపోవడం 5. మూడు వారాల్లో 333 చోట్లకి ప్రయిం మినిస్టర్ తిరిగినట్లు తిరిగి అందరికీ తలొక అర నిమిషం కేటాయించి తిట్టించుకోవడం.. 6. ముందు సూచన లేకుండా శమ్షా బాద్ విమానాశ్రయంలో 1500 రూపాయలు టోల్ ఫీసో ఏంటో సరిగా వివరాలు కూడ చెప్పకుండా కట్టించుకోవడం.. (మీ టికెట్ ఏజెంట్ ని అడుక్కో వివరాలు అన్నారు. పాపం మా ఇంట్లో వాళ్ళందరూ నేను వెళ్ళిపోతున్నారని బాధపడుతున్నారు కదా ఆ హడావిడిలో పెద్దగా పట్టించుకొలేదు నేను కూడా..."పోతే పోనీ పోతే పోనీ" అనుకున్నా..). తీసివేతలు ఇంకా ఉన్నాయి కానండీ...కూడికలని ఎక్కువ చూపించుకుంటే మనసు కొంచెం ప్రశాంతంగా ఉంటుదన్నమాట...అందుకని ఇంక వ్రాయట్లేదు. ఇది కూడికా తీసివేతా..మీరే చెప్పండి..(+/-) : సమయానికి నగదు సర్దుబాటు కుదరక నేను వెళ్ళిన రెండో రోజు మా కృష్ణుల వారు వెస్టర్న్ యూనియన్ ద్వారా మనీ ట్రాన్స్ఫెర్ చేసారు. దీన్ని బ్యాంకులో డ్రా చెయ్యొచ్చని నాకు తెలియదు...వెస్టర్న్ మనీ వెతుక్కుంటూ వెళితే, వాళ్ళు చెక్కు ఇచ్చారు ..దాన్ని తీసుకెళ్ళి బాంకులో వెయ్యడానికి బందులు అడ్డమొచ్చాయి. ఒకసారి వెళితే బ్యాంకు మూసి ఉంది..రెండవసారి తెరిచి ఉందని కంఫర్మ్ చేసుకుని వెళితే, సరిగ్గా అప్పుడే మూసేయిస్తున్నారు. చాలా సేపు చూసి పక్కనున్న దుకాణంలో షాపింగు చేసి ఇంటికెళ్ళిపోయాము. బ్యాంకు తెరిచున్న సమయం చూసుకుని చచ్చీ చెడీ...వెళ్ళి డిపాసిట్ చేద్దామంటే, కవుంటర్లో చెక్కులు తీసుకోవట్లేదుట యీ మధ్య!!! అన్ని గంటలు లయిన్లో నిలబడ్డాక కవుంటర్ లో ఆవిడ విసుగులు...ఇక్కడికెందుకొచ్చావ్..అక్కడ డ్రాప్ బాక్స్ లో వెయ్యిపో (ఏక వచనం..పోనీలే ఆంగ్ల పద్దతిలో.."యూ" అంటున్నారులే అని సరిపెట్టుకుని..ఎప్పుడు రావాలండీ అని అడిగా..ఎగాదిగా చూసి 4 రోజుల తర్వాత రమ్మన్నారు. తీరా వేసిన చెక్కు 4 రోజుల తర్వాత చూసుకుంటే క్రెడిట్ అవలేదు. నా పాత అకవుంటు నంబర్ మారిందిట అందుకని వెనక్కి పంపించేసారుట (ఔరా...కొత్త ఫోన్ నంబర్ వచ్చాక పాత నంబరుకి డయల్ చేస్తే ఇది మారినది అని చెప్తారు కదా...బ్యాంకీ ఉద్యోగులకి యీ పాత నంబరుకి ఇది కొత్త నంబరు అని తెలియదా..అకటా హెంత అమాయకులు పాపం ఎవరు నియమించారో వీళ్ళని అని ఒక సారి కళ్ళు తుడుచుకుని మ్యానేజరు గారి కాళ్ళా వేళ్ళా పడి 4 విసుగులూ 8 కసుగులూ భరించి బతిమాలుతుండగా... అదిగో ప్రత్యక్షమయింది....ఎవలాలూ అంటారా... . సమయాభావం వల్ల ఇంటి దగ్గర కలవడానికి వీల్లేక బ్యాంకు దగ్గర ఉన్నానని తెలిసి అక్కడ కలవడానికొచ్చిన నా స్నేహితురాలు హెన్నాగ్లోరీ . దగ్గరకొచ్చి..."నువ్వు ఎన్నేండ్లయినా ఇట్లనే ఉంటవానే !మెత్తగ మాట్లాడితే పనులు గానీకి ఇది కెనడా గాదు..రా నేను మాట్లాడతా "అని బ్యాంకులో అందరినీ దడదడలాడించి , లాయర్ లా ప్రశ్నలడిగి "సరే తల్లీ డబ్బులు తిరిగి తెప్పిస్తాము 4 రోజులాగి రండి "అని వరమిప్పుంచుకుని .."యీ సారి మీరు రాకండి డబ్బులు తీసుకోడానికి ఆవిడొక్కరూ వస్తే చాలు "అనిపిచేంత గోల చేసింది. అప్పుడు నాతో ఉన్న మా కజిను " అక్కా యీవిణ్ణి మొదటి రోజునే తీసుకెళ్ళాల్సింది కదే బ్యాంకుకి..అనవసరంగా రెండు వారాల్నించీ తిరుగుతున్నాము..ఈవిడ వచ్చి ఉంటే రెండో రోజు డబ్బులొచ్చేసేవి చక్కగా..ఆ బ్యాంకు వాళ్ళు కొంచెం ఎక్కువేసి మరీ ఇచ్చేవారేమో అని..తన ఆశ్చర్యాన్ని ప్రకటించింది కూడా!! యీ లోగా ఇంటి దగ్గర పెద్ద వాళ్ళ బాంకులకి, జేబులకీ కన్నాలు పడడంతో పాటు, ఇటు వైపు అటువైపు చిన్న పిల్లల గల్లా కుండలూ, పిగ్గీ బాంకులూ కొబ్బరికాయలు పగిలినట్లు పగిలాయి..పిన్నీ నా దాగ్గర తీసుకొ, అత్తా ఇదిగో నా గల్లా, పెద్దమ్మ రా నా అకవుంటులో తెచ్చుకుందాం , అమ్మా ఇదిగో నా దగ్గరున్నడబ్బులు అని పిల్లలందరూ ఏడు కొండలవాడికిచినట్టు వాళ్ళ పొదుపుల్ని నిలువు దోపిడీ ఇచ్చేసారు..కాదేదీ ఖర్చు కనర్హం అని నేను ప్రతి పైసా అపురూపంగా అప్పు తీసుకున్నా. ...అయ్యో పాపం మా ఎన్నెలకి ఎంత కష్టమొచ్చిందీ డబ్బులు లేవని అస్సలు ఖర్చుపెట్టలేదు అన్నీ మిగులే అని ఇప్పటిదాకా మీరు అనుకుంటున్నారు కదా ? అయ్యయ్యో మీరు అంత అమాయకులేంటండీ!!! మీ లాగే పాపం పసి పిల్లలు అప్పులిచ్చేసి అదేదో పుణ్యకార్యం చేసినట్టు సంతృప్తి ఫీల్ అయితే, పెద్దలు మాత్రం...అసలు ఎందుకొచ్చినట్టురా బాబూ అనుకున్నట్టు చూచాయగా అనిపించింది..కానీ నేను పెద్దగా పట్టించుకునే మూడ్ లో లేనన్నమాట...ఏమయితేనేం...మా హెన్నా గ్లోరీ పుణ్యమాని ..తిరుగు ప్రయాణం రోజున డబ్బులు చేజిక్కించుకున్నా. హమ్మయ్యా అందరి అప్పులు తీర్చేసా. అదృష్టం చివరి రోజు డబ్బులు చేతికొచ్చాయి..లేకపోతే యీ పాటికి అప్పుల అప్పమ్మ లా మిగిలి ఉండేదాన్ని. (కథ వ్రాసినప్పుడు ఉంది కానీ 2021 లో హన్నా గ్లోరీ చనిపోయింది. ఈ కథ లోనూ, నా మనసులోనూ తను బతికుంటుంది ఎల్లకాలం.)