పిలచినా బిగువటరా......

చదువు అయిపోయాక నేను చేస్తున్న ఉద్యోగాల కంటే, ఒక మెట్టు పెద్ద ఉద్యోగం చేస్తే తప్ప, చదువు పూర్తి కాదని సెలవిచ్చారు. ఇక్కడ కాకుండా నయాగరా దగ్గర ఉన్న చిన్న ఊరిలో ఉద్యోగం దొరికింది నాకు. ఊరి పేరు సెయింట్ కాథరీన్స్ .  మొదటి వారమంతా కష్టపడి మామూలు బస్సు,  గో రెయిలు(ఆకు పచ్చ రంగులో ఉండే ప్రత్యెకమైన బస్సులు, రైళ్ళు)ఎక్కి,  బర్లింగ్టన్ లో దిగి, మళ్ళీ గో బస్సెక్కీ, సెయింట్ కాథరీన్స్ లో  దిగి మళ్ళీ సెయింట్ కాథరీన్స్ లో రెండు బస్సులెక్కి, 2 కిలొమీటర్లు నడిచి ఆఫీసుకి వచ్చేదాన్ని...మళ్ళీ వెళ్ళేటప్పుడు, ఇవన్నీ ఎక్కి ఇంటికెళ్ళి హమ్మయ్యా అనుకోకుండానే .. సింకు నిండా అంట్లు...ఇంటి నిండా..బూట్లు, బట్టలు..చెప్పులు...తిని పడేసిన అప్పచ్చుల ప్యాకీట్లు కనిపిస్తే...గృహమే కదా స్వర్గ సీమ అని అనిపించక చస్తుందా చెప్పండీ ....ఇక్కడ ఆఫీసులో బయల్దేరింది మొదలు ఆ స్వర్గ సీమ గురించీ తలచుకునీ, తలచుకునీ దిగులు...ఏం చూడాల్సి వస్తుందో అని. ఏదో శిశిరం గాబట్టి సరిపోయింది గానీ శీతా కాలమయితే ఇలా ప్రయాణం అసాధ్యమే..

 

ఇలా ప్రయాణం తోనే రోజులో ఆరేడు గంటలు పోవడంతో ఒక వారం లోపలే అక్కడే ఇల్లు దొరుకుతుందా అనీ వాకబు చేస్తే...శ్రీ లంకను తమిళుడెవరో "ఇరుకు ఇరుకు, అమ్మాసింగళ్ బెడ్రూం  అపార్ట్త్మెంట్ అవయిళబుళ్ అన్నాడు. హమ్మయ్యా అనుకుని తట్టా బుట్టా సర్దుకుని రెండు వారాల తర్వాత వచ్చి పడ్డాను పిల్లలతో సహా. అసలు వచ్చేటప్పుడు ఏమనుకున్నాం? నేను పిల్లల్తో ముందర వచ్చేస్తే,  సీతయ్య కూడా ఆఫీసులో అడిగి ట్రాన్స్ఫర్  పెట్టుకుంటారని...రోజూ చెవిలో గూడు కట్టి పోరాను..ట్రాన్స్ఫర్ మహా ప్రభో అని. ఈ దేశానికొచ్చాక, అందరూ ఏదో ఒకటి చదువుతూ ఉండాలి. అదిగో ఈ సారి చదువు సీతయ్య వంతు. తను చేరిన చదువుకి క్లాసులు అక్కడికి దగ్గర..దాంతో...నేను కట్టిన గూడు చెవిలో వేలాడుతూ అందరికీ కనిపించడం తప్ప, నా పోరు ఎవరికీ వినిపించడం మానేసింది. దాంతో సీతయ్య ఇక్కడికొచ్చి ఉంటారనే ఆశ పూర్తిగా పోయింది.

 

 

ఇది డౌన్ టౌన్. ఇరుకు రోడ్లు, అర్థం పర్థం లేకుండా ఉన్న రోడ్డు రూల్స్, మీద మీదకొచ్చే ట్రాంలూ,బస్సులూనూ. పార్కింగ్ ఎక్కడ చెయాలో అని కూడా అలోచించడానికి వీల్లేని సందులు, కళ్ళు తిరిగి పడిపోయే పార్కింగ్ రేట్లూ, ఎవరు పొరపాటున రాంగ్ పార్క్ చేస్తారా అని చూసి, చిటుక్కుని టికట్ పెట్టే ట్రాఫిక్ పోలీసులు,  ఇంకా ధైర్యస్థులు ఎవరైనా బండి ఏమరి పాటుగా వదిలేస్తే మోసెయ్యడానికి తయారుగా ఉన్న టోయింగ్ ట్రక్కులూ. వింత వింత చేష్టలు చేస్తూ ,రెండు డాల్లర్లున్నాయా అని స్టయిల్ గా అడుక్కునే వారు, డబ్బు ఇవ్వకపోతే కాల్చి పడేస్తారని పుకార్లు, ఇవన్నీ డౌన్ టౌన్ పేరు వినగానే 70 ఎం ఎం లో కనిపించి..వంటికి చెమట తెప్పిస్తాయి సదరు తలచుకున్నవారికి. మాకూ, మా స్నేహితులకీ ఈ పేరంటేనే భయం.

ఇది అలా భయపెట్టే డౌన్ టౌన్. నావరకు నాకయితే ఒక పల్లెటూరు. చుట్టూ నాలుగు బాంకీలు. తెగ మురిసిపోయాను. హౌస్ క్లీనింగ్-నో ఫెస్టివల్ అని మున్నాభాయి గారు ఊరికే అన్నారా?  బాంకీలుండగానే సరా, బ్యాంకీలలో వెయ్యడానికో తియ్యడానికో తైలం ఉండాలిగా. పోనీలే అలా చుట్టూ బాంకీలుంటే ఎప్పటికయినా రిచ్ అయిపోవచ్చని రోజూ బ్యాంకీలని చూస్తూ ఉండడం అలవాటు చేసుకున్నా. పైగా  అమ్మకి ఇష్టమైన బంతి , చామంతీ కనిపిస్తాయి ఎటు చూసినా. ఎటొచ్చీ నచ్చనిదల్లా అపార్టుమెంటు బయట రోడ్డుకిరువైపులా పార్కింగ్ మీటర్లు ఉన్నచిన్న చిన్న స్థంబాలు, ఎంత అని చూసా మీటరు మీద రేట్లు...తరవాత ఎందుకు చూసానా  అని స్పృహ వచ్చాక బాధ పడ్డాననుకోండీ...కానయితే ఏంచేస్తాం....టూ లేటు ...

ఇక్కడ పచారీ కొట్టు మూడు కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉంది. అందులో తిను బండారాల కంటే బట్టలు ఎక్కువ అమ్ముతారు. అవసరానికి  పాలు కొంటే రెండు సార్లు విరిగిపోయాయి...బ్రెడ్డు కొంటే కొంచెం కొంచెం మరకలొచ్చాయి. సీతయ్యకి టెన్షన్..నేను, పిల్లలు అక్కడ కొన్న వస్తువులు తింటామేమో అని భయపడి, ప్రతివారం మిస్సిస్సాగా నించి  ఎక్కువ మొత్తంలో సరుకులు తెచ్చేవారు. ప్రతి శని వారం వచ్చేవారు, కానీ యీ ఉన్న అర గంట లోపలే పార్కింగుకి వేసిన డాలర్లు సరిపోతాయో  లేదో అని పది సార్లు అనుమానం. పార్కింగ్ బిల్ల్ విష్ణు చక్రం లాగా తిరిగిపోతుంది. సామాను ఇంట్లోకి తెచ్చిన పది నిముషాలకే సరే ఇంక వెళుతున్నా అంటారు. అయ్యొ రామా...వంట చేసేసా తిని వెళ్ళండీ అంటే...బాక్స్ లో సర్ది ఇచ్చెయ్యి ఇంటికెళ్ళి తింటా అంటారు. ఇది ఇల్లు కాదా అని గొడవపడ్డాను కొన్ని సార్లు... "ఇక్కడ నించోడానికీ కూచోడానికీ లేదు. ఊపిరాడదు. నాకేంటో హోటల్ రూముకొచ్చినట్టుంది...హాస్టల్ రూం లాగ ఉంది ..ఇంకా పొతే హాస్పిటల్ రూములాగా ఉంది" అని వెళ్ళిపోతారు. పోనీలే, మరీ చిన్న ఇల్లు కదా ..పైగా పార్కింగ్ బోల్డు ఖర్చు. అలా అనిపించడం సహజమే అనుకున్నా.

ఒక రోజు పిల్లలు చదూకోటానికి  వీలుగా లేదు నాన్నారూ అని చిన్ని కంప్లైంటు చేసారు ...వెంటనే వాల్మార్ట్ అడ్రెస్సు కనుక్కుని స్టడీ  టేబుల్ కొనుక్కొచ్చారు. టేబులంటే టేబులు కాదు అన్నట్లు 120 ముక్కలు. అవన్నీ అతికించి  జిగ్సా పజిల్ లాగా అమర్చేటప్పటికి చిన్న కుటీర పరిశ్రమ పెట్టిన ఫీలింగ్ ఇంట్లో. నాలుగైదు గంటలు పట్టేసింది కార్నర్ టేబుల్ ఫిక్స్ చెయ్యడానికి. హమ్మయ్య ఈ వంకతోనయినా ఉన్నారు అని ఆనందపడబోతున్న దాన్నల్లా ఆగిపోయాను. . అపార్ట్మెంట్ లో ఎవరో మగానుభావులు (మీరు కరెక్టుగానే చదివారు...అచ్చ్హు తప్పు లేదు) టోస్టు చేసుకునే సదుద్దేశ్యం  కలిగి, టోస్టరులో బ్రెడ్డు ముక్కలు పెట్టి ఏ కారణము చేతో ( నా దురదృష్టము కావొచ్చు)...ఆకలి మరిచి బయటకు అరుదెంచిరి....పొగలు ఎల్లెడల వ్యాపించ ఫయరు అలారమ్ము...టింగు టింగు మని సన్నని చిరు గంటల సవ్వడి  వలె మొదలై గుడి గంటల వలె వినబడి, తుదకు కర్ణ భేరికి చిల్లు పడునంత సందడి చేసినది. వెంటనే అందరునూ ఇల్లొదిలి భవనమునకు ఐదు వందల మీటర్ల దూరమున నిలువవలెనని హెచ్చరిక. ఫయరు ఇంజిను వచ్చి. అన్నీ సర్దు మణగుటకు అక్షరాలా తొంబది తొమ్మిది నిముషములు పట్టినది. ఇచట అతి సహనవంతులయిన మనుష్య జాతికి ఇది యొక మంచి పరీక్ష. ఇచట నీతి ఏమనగా సహనము లేని వారు ధన్యులు సుమతీ...అనగా భోజనము చేసి, ఒక గంట తరువాత ఇటునించి ఇటే ఆఫీసుకి వెళ్ళవలసిన వారు కాస్తా, యీ తొంబది తొమ్మిది నిముషములు ధాటికి నిలువలేక "ఇంటికి పోయి తినెద పొమ్ము "అని సెలవిచ్చి మిస్సిస్సాగా కు పయనమయిరి.

అప్పటి నుండీ ఎంత బిజీగా ఉన్నా, ఎంత కష్టమయినా,  ఎన్ని ట్రిప్ లయినా మా ముగ్గురినీ మిస్సిస్సాగా తీసుకెళ్ళి పది సార్లు దింపమన్నా దింపుతారు కానీ, సెయింటు కాథరిన్స్ లో ఉండమంటే మాత్రం ఊహు....

మా ముగ్గురికీ కూడా  అక్కడికి వెళ్ళడం ఇష్టమే, పిల్లలకి నాకు బోలెడు మంది పాత స్నేహితులు.  కానీ, సీతయ్య  వచ్చి తీసుకెళ్ళాలి, మల్లీమళ్ళీ వచ్చి దింపి వెళ్ళాలి. బోల్డు టయిము వేస్టు ఇంకా డబుల్ శ్రమ కదా? సీతయ్యకున్న బిజీ షెడ్యుల్ లో అంత కష్ట పడే అవసరమేంటీ అని..

అవన్నీ కాదు లెండి కానీ...ఎందుకో ఈ ఊరు తనకి నచ్చలేదు...ఇంతకి ముందు కూడా ఇక్కడికి వస్తున్నప్పుడు   గమనించాగా... హైవే అంతా ఓకే, హైవే దిగి, ఊరికి చేరే ర్యాంప్ ఎక్కగానే ఎందుకో మూడు ఖరాబ్ అయిపోతుంది...ఏంటీ అంటే..ఏమీ లేదు.. మాట్లాడకు... క్వయిట్.. ఖాముష్... నిశ్శబ్దం....ఆ సయిలెన్సరు మళ్ళీ మమ్మల్ని దింపి  తిరిగి ' వెళ్ళిపోతున్నాను' అని చెప్పేవరకూ కంటిన్యూ అవుతుంది. ఆ ఒక్క మాట మాత్రమే నిశ్శభ్దాన్ని చేదిస్తుంది. నా మౌతు  యధావిధిగా వైడు ఓపెను... ఇంటికి జాగ్రత్తగా చేరాను అని ఫోను రింగ్ అయ్యేవరకూ

కొన్నాళ్ళకి ఈ  అపార్ట్మెంటులో టూ బెడ్రూం అపార్ట్మెంటు ఖాళీ అవుతోంది .  కానీ దాదాపు నెలకి ఖర్చు బాగా ఎక్కువ. " ఫరవాలే తీసుకుందాం, శనివారం వచ్చినప్పుడు మారదాం" అన్నారు. అనుకున్న రోజుకి రెండు రోజులు ముందు గానే ఇల్లు ఖాళీ అయింది. పిల్లలు నేను కలిసి ఒక రోజు ముందుగానే సామాను మొత్తము కొత్త పోర్షన్ కి మార్చేసి " నాన్నని సర్ప్రయిస్ చేద్దాం" అని గొప్ప ప్లాన్ చేసుకుని ఎదురు చూసాము. శనివారం వచ్చారు...

కాస్త విశాలం గా ఉన్న టూ బెడ్రూం ఇల్లు చూసి, హమ్మయ్య కాస్త కూచోడానికి స్థలం ఉందని  తెగ ఇదయి పోతారనుకున్నానా. రాగానే పచారీ సామాన్లు ఒక రౌండ్ ఇంట్లో పడేసి, మిగిలినవి తేవడానికి అందరం కార్ దగ్గరికి తిరిగి  వెళ్ళే లోగా. మా కారుకి ముందు పార్క్ చేసి ఉన్న కారు పచ్చడి పచ్చడి అయ్యి కనిపించింది. ఏంటీ అంటే, బస్సు గుద్దేసిందిట. ఇంకా నయం మన అదృష్టం బాగుంది అనుకుని, కొంచెం షేక్ అయ్యి, కార్ తీసుకుని పరుగో పరుగు.   ఆ పచ్చడిని చూసిన వాళ్ళెవరైనా అక్కడ పార్కింగ్ చెయ్యగలరా ఇంక? అప్పటి నుంచీ పార్కింగ్ టెన్షన్. దాంతో వారం వారం వచ్చేవారల్లా రెండు వారాలకొకసారి గబ గబా సామాన్లు ఇంట్లోకి తెచ్చేలోపు. పిల్లలో , నేనో కార్ ని ఎవరూ పచ్చడి చెయ్యకుండా కాపలా.

నా ఆఫీసు ఇంటికి 10 నిమిషాల నడక. ఉద్యోగం చేరాక 3 నెలలు ప్రొబేషన్ అయిపోగానే, నాకొక పార్కింగ్ లాట్ ఇచ్చారు. హమ్మయ్య ఇంక సామాను దించేసి, ఆఫీస్ దగ్గర కార్ పార్క్ చెయ్యచ్చు, పార్కింగ్ బిల్లూ ఉండదు, ఎవరూ వచ్చి కార్ పచ్చడి చేస్తాడని దిగులూ ఉండదు అని చాలా సంతోషపడిపోయా.

 

ఒక శనివారం సందె కాలం పచారీ సామాన్ల బండి వచ్చింది...(మరి ఇంత కంటే ఏం పేరు పెడతామండీ!). అప్పటికే మంచు తుఫాను మొదలయ్యింది..పొగ మంచు వలన దారి కూడా సరిగ్గా కనిపించట్లేదు. రోడ్లన్నీ స్లిప్పరీగా ఉన్నాయి. మంచు ముద్దలు కుప్పలు తెప్పలుగా పడుతున్నాయి. అయ్యో డ్రయివింగు కష్టం అవుతుందేమో  ఉండిపొమ్మని తెగ మొహమాటం పెట్టేశాం ముగ్గురం కలిసి...ఏదో కొల్పోయినట్టు మొహం పెట్టి సరే అన్నారు..మేము ముగ్గురం హుర్రే అని మనసుల్లో పండగ చేసుకున్నాం. చాలా నెలల తర్వాత, నలుగురం కలిసి భోజనం చేసి,  సినేమా కూడా చూసాం టీవీ లో. అలా సినేమా చూస్తూ చూస్తూ అందరికీ నిద్ర పట్టేసింది. రాత్రి రెండింటికి కొన్ని డయిలాగ్స్ గందరగోళంగా వినిపించాయి.టీవీ కట్టలేదేమో అని చెక్ చేసాను. కానీ పరీక్షగా చూస్తే ఇది ఇంట్లోంచి కాదు. బయట. గబ గబా మంచం పైకెక్కి కిటికీ లోంచి బయటికి చూసాను (కిటికీలు ఎత్తులో ఉన్నాయి). బయట 200 మంది దాకా స్టూడెంట్స్ ఉన్నారు. సెక్యూరిటీ వాళ్ళు, పోలీసులూ. ఒక పిల్ల గట్టి గట్టిగా అరుస్తోంది. పోలీసులు ఆ పిల్లని అరెస్టు చేసి తీసుకెళ్ళారు. ఒక గంటకి అంతా సద్దు మణిగింది. నేను అందరూ వెళ్ళే వరకూ కిటికీకి వెళ్ళాడుతూనే ఉన్నా. ఇంకో అరగంట కల్లా  బయట నుంచి ఫ్లాష్ లయిట్ల వెలుగులు. మా పైన అపార్ట్మెంటులో అందరూ పరుగులు తీస్తున్న హడావిడీ. అలా రాత్రంతా బిక్కు బిక్కుమంటూ కూచున్నాము. పొద్దున్న లేచాక ఎవరిని అడిగినా 'మాకు తెల్వద్' అని జవాబు. పోనీలే మనకెందుకు అనుకున్నా కానీ... ఇంటికి చాలా గంటల డ్రయివింగు, ఉద్యోగం, చదువు ఇన్నిటి మీదా ఇంక మళ్ళీ ఈ ఊళ్ళో ఉండే ధైర్యం వారెప్పుడూ చెయ్యలేదు. పోనీ యీ పాడు గొడవ వదిలేసి, వెనక్కి వెళ్లి పోవడానికి పిల్లల చదువులు అడ్డమొస్తున్నాయి. ఇంకో నాలుగు నెలలు ఎక్కడి దొంగలు అక్కడనే గప్చుప్ ...ఇంక ఇష్ట్మయినా కష్టమయినా మేము వెళ్ళడమే గానీ వారిని ఇక్కడ ఉండమని అడిగే దమ్మూ ధైర్యం మేము ముగ్గురమూ కోల్పోయాం. ఇంక రారా, సరసకు రారా అనే పాట మరచిపోయా కానీ ఎప్పటిదో ఒక పాత పాట స్మృతిపథం లో మెదులుతూ ఉంటోందీమధ్య.. అదే అదే....

పిలిచినా బిగువటరా ...ఔరౌర....భళిరా.......!!!!!!!!!