అందరిలో మావయ్య

చలి గారి రివ్వున వీస్తోంది. ఆటోమేటిక్ మాల్ తలుపులు వచ్చేపోయే వాళ్ళ అలికిడి  తగలగానే తెరుచుకుంటున్నాయి. అలా తలుపులు తెరుచుకున్నప్పుడల్లా చలికి ప్రాణాలు కొడగడుతున్నాయి.  ఇదొక పాత మాల్. హీటింగ్ సిస్టం సరిగా పని చేయదు."పని మాట దేవుడెరుగు చలికి గడ్డ కట్టేస్తున్నాను బాబోయ్ "అని చెప్పాను బాసాసురిడితో. చిన్న హీటర్ ఇస్తాడేమో అని నాకు ఆశ. ఇంకొక లేయర్ క్లోత్స్ వేసుకో అంటాడు'. ఇప్పటికే పెద్ద సయిజు గంగిరెద్దులా వేసుకుంటున్నాను. నేను నడిచేముందు నాకు అర గజం ముందు  గజం వెనక నా దుప్పట్లు రాజసంగా నడుస్తుంటాయి. ఇంక 'అమ్మగారికి దండం బెట్టు, అయ్యగారికి దండం బెట్టు' సీన్ వదిలేసి   'నీ  ఆశ, అడియాసా ...లంబాడోళ్ళ రామదాసా' అని అర్థం అయిపోయి అడగటం మానేసాను. 'నీకు ఎలా డ్రెస్ చేసుకోవాలో అర్థం అయిపొయింది, అందుకే చలి అని కంప్లయింట్ చెయ్యట్లేదు నువ్వు, వెరీ గుడ్ 'అని నవ్వుతూ అంటుంటాడు కనిపించినప్పుడల్లా.  ఒక వెర్రి నవ్వు విసురుతుంటాను, సమాధానంగా.

 

చైనీస్ షాప్ ఉండటంతో ఈ మాల్ రద్దీగా ఉంటుంది.  ఈ చైనా మార్కెట్ లో దొరకని వస్తువంటూ ఉండదు. ఇదే మాల్ లో ఒక శ్రీలంక వాళ్ళ బట్టల కొట్టు, డ్రయివర్ లైసెన్సులు ఇచ్చే  ఆఫీసు,  కొత్తగా వచ్చిన వాళ్లకి సహాయం చేసే కమ్మ్యునిటి సెంటరు, రెండు రెస్టారెంట్లు, రెండు బార్బర్ షాపులు, ఒక డాలర్  స్టోరు ఉన్నాయి. అందువలన మాల్ చిన్నదయినా ఎప్పుడూ బిజీగా ఉంటుంది. అందుకే మా బాస్ ఇక్కడ ఈ టయిములో కొంత స్థలం అద్దెకి తీసుకుని క్యూబికల్ నిర్మించి ఆఫీస్ సెటప్ చేస్తారు.

 

ఇది టాక్స్ సమయం. ప్రతి ఒక్కరూ ఇన్ కం టాక్స్ రిటర్న్స్ సబ్మిట్ చెయ్యాలి. అసలితే ఎవరి టాక్సు ఫారాలు వాళ్ళే ప్రభుత్వానికి పంపే వీలుగా, అందరికీ అర్థం అయ్యేలాగా ఉంటాయి ఫారాలు. కానీ కంప్యూటరైజేషన్ వచ్చాక, కొన్ని ప్రయివేటు సంస్థలు   ఇలా రద్దీగా ఉన్న స్థలాల్లో టెంపరరీ ఆఫీసులు పెట్టి జనాల దగ్గర ఫీజు వసూలు చేసి టాక్స్ రిటర్న్స్ సబ్మిట్ చేసి పెడతారు. ఇదొక మంచి వ్యాపారము. ఫిబ్రవరి నించి మే రెండవ వారం వరకూ నడుస్తుంది. ఇది సీసనల్ వర్కు కాబట్టి ఈ మూడు నెలలు వదిలిపెట్టి, సంవత్సరం లో మిగిలిన నెలలన్నీ హెడ్ ఆఫీసులోనే పని. ఆఫీసులో  పనిచేసే పదిహేను  మంది  పర్మనెంటు ఎంప్లాయీస్ సంవత్సరం పొడుగునా హెడ్ ఆఫీసులో పని చేసినా ఈ టయిములో మాత్రం బాస్ సెట్ అప్ చేసే పదిహేను టెంపరరీ ఆఫీసుల్లో ఏదో ఒక చోట పని చెయ్యాలి. టాక్స్ సీజన్ మొదలయ్యే రెండు నెలల ముందుగా కొంత ఫీసుకి చిన్న శిక్షణ ఇచ్చి, మూడు నెలలకోసం చాలా మంది ఉద్యోగులని నియమిస్తారు. ఒక పర్మనెంట్ ఎంప్లాయీ పది మంది ఇలా శిక్షణ నించి   కానీ పర్మనెంటు ఎంప్లాయీ ఒకతను సడెన్ గా మానేయ్యడంతో పని బాగా అలవాటయిందని  ఒక్క వారం క్రితం నన్ను  మొదటి సారి ఇక్కడికి పంపారు.

 

కొత్త రూటు. మూడు బస్సులు మారి ఎనమిదకల్లా రావడం కష్టంగానే ఉంది.  రాత్రి  తేలిక పాటి మంచు జల్లులతో మొదలయి మంచు  వాన  పెద్దదయింది. అన్నిచోట్లా మోకాళ్ళ లోతు  మంచు. సయిడు వాక్స్ మాత్రం వీలయిననంత త్వరగా క్లియర్  చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు. పొడి మంచులో నడవడం కొంచెం ఫర్వాలేదు. మంచు గట్టి పడిపోయి గ్లాస్ లా తయారయినప్పుడు మాత్రం చాలా జారుతూ ఉంటుంది. అంత చలిలో నెమ్మదిగా నడవాల్సి వస్తుంది. గడ్డ కట్టేస్తూ .  ఇంకా కెనడా వచ్చి మూడు నెలలు అయింది అంతే. ఇదే మొదటి జాబ్. ఇంకా చలికి అలవాటు పడలేదు. ఉదయం ఎనమిది నుండి రాత్రి ఎనమిది వరకు పని చెయ్యాలి కానీ ఒకొక్కసారి తొమ్మిది  గంటల వరకు  పని చెయ్యాలి. 'అధికస్య అధికం ఫలం' అని ఎన్ని గంటలయినా పని చెయ్యడానికి రెడీ, కానీ చలి, చలి చలి క్లయింట్లు వస్తూ ఉంటే  సమయం గడిచిపోతుంది చలీ పులీ తెలియకుండా. ఎవరూ లేకపోతే మాత్రం 'నా తరమా భవ సాగర మీదను నలిన దళేక్షణ రామా' అనుకుంటూనే చలి సాగరాన్ని రాత్రి తొమ్మిది గంటల వరకు ఈదేయ్యాలి.

టాక్స్ చెయ్యడం, టాక్స్ తగ్గడానికి కొన్ని సలహాలివ్వడం, బిల్ చెయ్యడం, ఫోను కాల్స్ అటెండ్ చెయ్యడం, సాయంత్రం డెబిట్/క్రెడిట్ కార్డ్లను క్లోసు  చెయ్యడం, బ్యాంకులో క్యాష్ డిపాసిట్ చెయ్యడం , అకౌంట్ రికన్సయిల్ చెయ్యడం, కాష్ సరిచూడడం, లాస్ట్ అండ్ ఫైనల్ హెడ్ ఆఫీసుకి రిపోర్ట్ పంపడం ఇదీ పూర్తి దినచర్య...

 

మొదట భయపడ్డాను కానీ ఇక్కడి వాళ్ళు  చాలా సరదాగా ఉంటారు. ఇంటిదగ్గర ఎవరూ వినేవారు లేకపోవడం వల్లనేమొ చాల మంది బాగా కబుర్లు చెపుతారు. ఆ కబుర్లలో కనీసం ఒక్కసారయినా "నేను నేటి మహిళను" పైన డిస్కషన్ ఉంటుంది. ఇక్కడ బొట్టు పెట్టుకునే వారిని ఎవరినయినా శ్రీలంకన్లని అనేసుకుంటారు. బొట్టు పెట్టుకుని కనిపించేది ఎక్కువగా వాళ్ళే మరి. "కాదు బాబూ , భరత వర్షే, భరత ఖండే, మేరోర్ దక్షిణ దిగ్భాగే, గంగా గోదావరి మధ్య ప్రదేసే, శ్రీ శైలస్య  ఈశాన్య  దిగ్భాగే, నేను నా తెలుగు ప్రదేశం వెరసి పవిత్ర భారత దేశం...." అని చెప్పుకునే లోపు, పనిలో పనిగా "సింధూరం-దాని ప్రశస్తి" మీద కూడా ఒక క్లాసు వేసేసుకునే అవసరం  వస్తుంది.

 

ఇక్కడ  అందరికీ ప్రతి పే చెక్ లోంచీ నిర్నీతమయిన మొత్తంలో టాక్స్ కట్ చేసి ఎంప్లాయర్ గవర్నమెంటుకి కట్టేస్తాడు.  సంవత్సరం చివర లెక్కలు కట్టి, ఎక్కువ కట్ చేస్తే తిరిగి ఇయ్యడం, తక్కువ కట్ చేస్తే కట్టించుకోవడం జరుగుతుంది. రిఫండ్ వచ్చిన వాళ్ళు చాలా హ్యాప్పీగా వెళతారు. తిరిగి డబ్బు కట్టాల్సిన వాళ్ళను కూడా నవ్వుతు పంపించడం బానే అలవాటయ్యింది. రిఫండ్ రాలేదుగా ఫీజు కట్టక్కర లేదా అని జోక్ చేస్తారు. సారీ సార్ నా సొంత కంపెనీ అయ్యుంటే మీకు ఫీజు చార్జీ చేసేదాన్ని కాదు అంటాన్నేను. చాలా మంది వర్క్ అయిపోయాక సాయంత్రం వస్తారు టాక్స్ రిటర్న్స్ చెయ్యడానికి. భోజనాలు అవీ కానిచ్చి చివరి నిముషంలో వచ్చేవాళ్ళు చాలా ఎక్కువ. మళ్ళీ రండి అంటే, బిసినేస్స్ పోయినట్టే. అందుకని టయిము అయిపోయే సమయానికి వచ్చినా టాక్స్ చెయ్యాలి. అలాంటప్పుడు రిపోర్టులకి చాలా హడావిడి అయిపోతుంది. పైగా తొమ్మిది గంటలకి మాల్ క్లోస్.

 

 

ఒక బిజీ సాయంత్రం చివరి నిముషంలో వచ్చారు మిస్టర్ స్కెంబారిస్. డాకుమెంట్స్ అన్నీ నా చేతికిస్తూ, మీరు చేస్తూ ఉండండి పక్క దుకాణం లో  చిన్న పని ఉంది  పది నిముషాల్లో  వచ్చేస్తాను అన్నారు. నా టెన్షన్ నాది. ప్రతి అరగంటకీ ఒక బస్ ఉంది.  ఒకటి మిస్ అవుతే ఇంటికి వెళ్ళాల్సిన మూడు బస్సులూ మిస్ అవుతాయి, కానీ ఏమీ చెయ్యలేం. "అలాగే సార్, పదిహేను నిమిషాల్లో ఇక్కడుంటే చాలు, మరీ లేట్ అవకుండా" అన్నాన్నేను. "ఓ షూర్ , థ్యాన్ యూ" అంటూ వెళ్ళాడు ఆయన. పేపర్లన్నీ పొందిగ్గా అరేంజ్ చేసి ఉన్నాయి. అదృష్టం కొద్దీ ఇతను పాత క్లయింటే. పేరు కొట్టగానే డీటెయిల్స్ అన్నీ వచ్చాయి. బతికానురా దేవుడా చాలా టయిము కలిసొచ్చిందని అనుకుంటూ కంప్లీట్ చేసే సమయానికి స్కెంబారిస్ గారు వచ్చేసారు. అయిపోయిందండీ, మీరు లేట్ అవుతారేమో అని భయపడ్డాను అన్నాను. నో నో మీకు లేట్ అవ్వనివ్వనుగా అని ఎదురు కుర్చీలో కూచున్నారు రిసల్ట్స్ కోసం చూస్తున్నట్టు. మీరు లకీ అండీ 2,112 డాలర్స్ రిఫండ్ వచ్చింది అన్నాన్నేను ప్రింట్స్ తీసుకోడానికి ప్రింటర్ వయిపు తిరిగి. ఈ లోపు ఆయనకి ఫోన్ వచ్చింది.

 

మా అబ్బాయికి ఎంత రిఫండ్ వచ్చిందండీ, ఫస్ట్ టయిం కదా చాలా ఎక్సయిటింగ్ గా ఉన్నాడు, వాడే ఫోను అన్నారాయన...నేను గబా గబా పేపర్లన్నీ చెక్ చేసాను. అన్నీ ఆయన డాకుమెంట్సే.  కంప్యూటర్లో డీటైల్స్ చూసాను. పిల్లవాడికి మొన్ననే పద్దెనమిది ఏళ్ళు నిండాయని చూపిస్తోంది పుట్టిన తేదీ. "సారీ అండీ, మీ అబ్బాయి డాకుమెంట్లు మరిచిపోయినట్లున్నారు. మీరు అన్నీ మీవే ఉన్నాయి అన్నాను. లేదండీ ఇక్కడే ఉందీ అంటూ ఒక కాగితం బయటికి లాగారాయన. పేరు ఊరు అన్నీ ఆయనవే. అదే అన్నాన్నేను. ఆయన నవ్వుతూ, వాడిదీ నాదీ ఒకటే పేరండీ. సోషల్ ఇన్సురెన్స్ నంబరు చూడండీ అన్నారు. అవును అప్పుడు చూసాను నంబరు. సారీ సార్ నేను ఇప్పటి వరకు తండ్రీ కొడుకులను ఒకే పేరుతొ చూడలేదు, అంటూనే అబ్బాయి రిటర్న్స్ చెయ్యడం మొదలెట్టాను. బస్సు 'ఏడుకొండల వాడా వెంకట రమణా' అయ్యింది కాబట్టి ఇంక లేట్ గా వెళ్ళడానికి  మెంటల్ గా ప్రిపేర్ అయ్యి, మాల్ మూసేస్తారు కాబట్టి, గబా గబా చేస్తున్నాను. "మీరు ఇక్కడికి కొత్తనుకుంటాను. ఇక్కడ ఇలా పేర్లుండటం కామన్. ఇంకా వింత ఏంటంటే మా నాన్నది ఖూడా ఇదే పేరు. అయితే నా పేరు చివర ఝూనియర్ అని ఆడ్ చేసారు.  నాకు అలా ఇష్టం లేదు తరవాత తీసేసాను" అన్నారు స్కెంబారిస్ గారు.

 

దేవుడా, ప్రపంచంలో పేర్లే లేనట్టు తాత తండ్రీ

 కొడుకు అందరికీ ఒకే పేరట బావుంది కత అనుకుంటూ తొందరగా కంప్లీట్ చేసాను. మీరు ఇక్కడ సంతకాలు పెట్టండీ, అబ్బాయిని సంతకాలు పెట్టడానికి రేపు తీసుకొస్తారా అన్నాన్నేను రిఫండ్ వివరాలు చెబుతూ..."తప్పకుండా, మీకు చాలా థ్యాంక్స్, మీకు లేట్ అయినట్లుంది. నేను డ్రాప్ చెయ్యనా సెంటర్ వరకు" అన్నారు.  "థ్యాంక్స్ సార్, నాకు క్లోసింగ్ వర్క్ ఉంది ఇంకా, మీరు వెళ్ళండి... గుడ్ నయిట్ అన్నాను. గుడ్ నయిట్ సీ యూ అగెయిన్" అని ఆయన వెళ్ళిపోయారు. నేను క్లోసింగ్ కంప్లీట్ చేసి మాల్ మూసే లోపు బయట పడ్డాను. తరవాత రెండు మూడు కేసులు వచ్చాయి ఇలాంటివి. (అబ్బ, పెద్ద డాక్టరులా పోసు కొట్టాను కదూ ఈ డయిలాగ్ కొట్టి). ఇది నాకొక పెద్ద లెసన్. అప్పటి నుండీ 'పేరులోనేముందీ' అనుకుంటూ పేర్లని పక్కన పడేసి,పేపర్లని సోషల్ ఇన్సురెన్స్ నంబరుతో కొలవడం మొదలు పెట్టాను.

 

తరవాత వారం క్యాష్ డిపాసిట్ చెయ్యడానికి బ్యాంకుకి వెళ్లాను. మెటర్నిటీ సెలవలో ఉన్న రిసెప్షనిస్టు జో-ఆన్ కనిపించింది, పిల్లాడితో సహా. వాడికి మూడో రోజు. వావ్ ఎలా ఉన్నావ్, ఐ మిస్ యు....అని కౌగిలించుకుని అరిచినంత పని చేసింది. ఈ అరుపులు కౌగిలింతలు నాకు కొత్త...మొహమాటంగా "ఐ యాం గుడ్...బేబీ చాల బాగున్నాడు ఏం పేరు పెట్టారు?" అన్నాను బేబీని మురిపం గా చూస్తూ. పేరు జకారియా అంది, అవునా మీ హస్బెండ్ పేరు అదే కదూ అన్నాను. అవును ఆయన పేరే పెట్టుకున్నాడు అంది. నేను నవ్వుతూ "కానీ జునియర్ అని చివరన కలిపారు కదూ" అన్నాను అస్సలు ఆశ్చర్య పోకుండా (స్కెంబారిస్ దెబ్బతో...బోల్డు లోక జ్ఞానం వచ్చేసింది మరి). "జాక్ వర్క్ కి వెళ్ళాడు. బాబుని మీ అందరకీ చూపిద్దామని ఆఫీసుకి  తీసుకెళ్ళాను, ఓకే మరి కొంచెం షాపింగ్ చెయ్యాలి" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది. శాపింగా? ఇంత చలిలో! ఇక్కడ విచిత్రంగా ఏదో కొంపలు మునిగి పోయినట్లు మూడో రోజే ఇలా పిల్లాడ్ని తీసుకుని బయట తిరుగుతుంటారు. మా ఊర్లో అయితేనా, మూడు నెలలు బయటికి రాము అనుకుంటూ క్యాష్ డిపాసిట్ చేసి బయలుదేరాను.

 

నేను డిపాసిట్ చేసిన క్యాష్ తీసుకుని పల్లీలు, సమోసా షాపింగ్ చెయ్యండి మీరు. షాపింగ్ అయ్యాక దయచేసి మీ సీట్ నంబరులోనే కూర్చోండి. ఎదురు సీట్ల మీద కాళ్ళు పెట్టరాదు. గోడలపై ఉమ్మరాదు. మీ నగలు వస్తువులకి మీదే బాద్యత. సిగరెట్ తాగుట ఆరోగ్యానికి హానికరం. ఇల్లాలి చదువు ఇంటికి వెలుగు. గోల్డ్ స్పాట్ ది జింగ్ థింగ్ .....గోల్డ్ స్పాట్.......

 

అర్థం కాలేదా......ఇంటర్వెల్ అండీ బాబూ.....

 

క్లినిక్.... మీరు పొరపాటున హాస్పిటల్ అంటారేమో. కొంపలు అంటుకున్నాయని  అనుకుంటారందరూ. పొరపాటున హాస్పిటల్ కెళ్ళాం అని చెప్పగానే ఎవరయినా చావు బతుకుల్లో ఉన్నారా అన్నట్టు ఎక్స్ప్రెషన్అం. అందుకని క్లినిక్ అని మాత్రం ఉపయోగించాలి సరేనా. అందులోనూ ఫ్యామిలీ క్లినిక్. మా ఊళ్ళో మా ఫ్యామిలీ డాక్టరు గారికి మా ఇంట్లో అందరి పేర్లు, జాతకాలు అన్నీ తెలుసు. ఎవరమయినా వెళితే అందరి గురించీ అడిగి తెలుసుకుంటారు. పిల్లలని తీసుకురా చూసి చాలా రోజులయింది అంటారు. ఇక్కడకు వచ్చిన కొత్తల్లో మేము పెట్టుకున్న ఫ్యామిలీ డాక్టరు కూడా ఇదే డైలాగ్. మురిసిపోయానో చెప్పలేను. ఇంటికి ఫోన్ చేసి మరీ చెప్పాను. తర్వాత్తర్వాత తెలిసింది అదేమీ పిల్లల పైన కాదు కార్డ్ గీకింగ్ మీద అని. ఆగండి దీని గురించి కొంచెం క్లియర్ గా  చెప్పాలి. రెసిడెంట్స్ కి అందరికీ గవర్నమెంట్ హెల్త్ కార్డ్ ఇస్తుంది దీన్ని ప్రతి సారి క్లినిక్ కి వెళ్ళినప్పుడు క్రెడిట్ కార్డ్ కి మల్లే గీకాలి. ఆ గీకుడుకి క్లినిక్ అక్కౌంట్లో డబ్బులు పడతాయన్న మాట. ఇక్కడ ఎప్పుడయినా డాక్టరుతో  మాట్లాడడాలూ అవీ చెయ్యల్సి వచ్చినా, కార్డ్ గీకాల్సిందే. ఇక్కడ కార్డ్ గీకాక ఒక గంట వెయిటింగ్. అక్కడ నుంచి ఒక అక్కడ ఇంకో గంట వెయిటింగ్. అక్కడ గోడల మీద ఉన్నవి చదివాను సరదాగా. ఒక సారి ఒక ప్రాబ్లం మాత్రమే డిస్కస్ చెయ్యండి. ఔరా ఒక వేళ నాకు తల నెప్పీ, ఇంకా అల్లప్పుడు మా టాంబాయ్ గిల్లిన గిల్లుడికి వచ్చిన ర్యాష్ తిరగబెట్టింది అనుకోండి. అప్పుడు ఏది డిస్కషన్ లో పెట్టాలా అని ఆలోచించీ ఆలోచించీ గంటకి గానీ ఒక నిర్ణయానికి రాలేక పోతానా. ఈ లోపు డాక్టర్  గారొచ్చి, పది నిముషాలుండీ వెళ్ళిపోతారు మళ్ళీ మందుల షాప్లో ఒక గంట. ఇలాంటి గంటలు గంటలు కూచోవడం విసుగొచ్చి పిల్లలు  అసలు రారు. ఆ నోటా ఈ నోటా విన్న విశేషాలేంటంటే, ఎవరికో చిన్నా చితకా పనులు చెయ్యడంతో  వెన్ను నొప్పి వచ్చి, ఎం ఆర్ ఐ టెస్ట్ చేయించారు. ఆ టెస్ట్ చెయ్యడానికి అపాయింట్మెంటు తొమ్మిది నెలల తర్వాత ఇస్తే రిసల్ట్స్ డిస్కస్ చెయ్యడానికి, స్పెషలిస్ట్ అపాయింట్మెంటు ఇంకో ఆరు నెలలక్కానీ దొరకలేదుట. అలాగే ఇంకొకరికి స్కిన్ అలర్జీ వస్తే స్కిన్ స్పెషలిస్ట్ అపాయింట్మెంటు ఎనిమిది నెలల తర్వాత ఇచ్చారుట. ఈ లోపు పేషంట్ బానే ఉంటే ఫర్వాలేదు. లేక పొతే 'శ్రీ మద్రమా రమణ గోవిందో హారి'. ఏ మాటకామాటే చెప్పుకోవాలి, ఎమర్జెన్సీ కేసులు మాత్రం 911 కి కాల్ చెయ్యగానే ఇంటికొచ్చి మరీ తీసుకెళతారు. ఇంకా మంచి వైద్య సదుపాయాలూ ఉంటాయిట.

 

ఇంత వెయిటింగ్ మన వల్ల కాదులే అని క్లినిక్కులకి దూరంగా ఉన్నాము కొద్ది రోజులు,

కానీ చిన్నాడికి హై ఫీవర్ రావడంతో రాక తప్పలేదు. ఇలాంటి వెయిటింగ్లన్నీ అయ్యాక డాక్టరు గారోచ్చి, వాడి ఫయిల్ చెక్ చేస్తున్నారు. ఆవిడ మోహంలో ఏదో గందరగోళం కనిపిస్తోంది. తల అటు ఇటు కదుపుతూ 'ఇంపాసిబుల్' అన్నారు. 'ఏంటి డాక్టర్, ఎనీ ప్రాబ్లం' అన్నాన్నేను ఖంగారుగా. ఇంత చిన్న పిల్లాడికి 140/90 ప్రెషర్ ఉండకూడదు. ఎక్కడో సం థింగ్ రాంగ్ అన్నారావిడ. నాకు లయిట్ వెలిగింది. ఒక్కసారి ఫయిల్ పయిన పేరు చెక్ చెయ్యొచ్చా అని అడిగాను. వెంకట కృష్ణ కార్తీక చచ్చీ చెడీ ఆ పేరుని అష్ట వంకర్లు, శత ఖూనీలు చేసి అరగంట టైము తీసుకుని చదివారావిడ. ఇంకా మిగిలిన పేరు రాయడానికి దాని పైన స్థలం లేదు. సారీ డాక్టర్...ఇది వీడి నాన్నగారి ఫైల్ అయి ఉంటుంది అన్నాన్నేను. ఉండండీ ఇప్పుడే వస్తాను అని ఆవిడ రిసెప్షనిస్ట్ దగ్గరికి వెళ్లి వచ్చారు. వాళ్ళని అడిగి ఫైల్ వెతికించి, దాని పైన ఉన్న డేట్ ఆఫ్ బర్త్ సరి చూసి, కొంచెం వాళ్ళని 'ఒళ్ళు దగ్గర పెట్టుకుని పనిచేయ్యండీ' అన్నట్టున్నారు కూడా (సరదాగా వ్రాసాను, ఇక్కడ అలా ఎవ్వరూ ఎవరినీ అనరని నా నమ్మకం..కానీ హూ నోస్) మందులు వ్రాయించుకుని బయటికి వచ్చాము. అక్కడ రిసెప్షన్ లో పని చేస్తున్న గుజరాతీ, పాకిస్తానీ అమ్మాయిలు. బయటికి రాగానే నేను మా వాళ్ళ ముగ్గురి ఫైల్సు తీయించి దగ్గరుండి ప్రతి ఒక్కళ్ళ పేరు మధ్యన ఒక అక్షరం పెట్టించాను. వెంకటకృష్ణ.కే. కార్తీక, వెంకటకృష్ణ.ఎస్.కార్తీక, వెంకటకృష్ణ.జి.కార్తీక అని వెళ్ళబోతూ. కొంచెం అవతల పెట్టుకున్న మా గంగిరెద్దు సరంజామా తీసుకుంటున్నాను. వాళ్ళిద్దరూ నన్ను శ్రీలంకన్ అని డిసైడు చేసేసారు అందుకని హిందీలో మాట్లాడేసుకోవడం మొదలెట్టారు. 'ఏంటో ప్రపంచంలో పేర్లు లేనట్టు తండ్రికీ పిల్లలకీ ఒకటే పేరు హు అనవసరంగా మనకి తిట్లు పడ్డాయి. అని ఈ డయిలాగ్ ఎక్కడో విన్నట్టు ఉండే.....ఓ ఇది నా డయిలాగ్ కదూ! స్కెంబారిస్ ఫ్యామిలీ గురించీ...ఓరి దేవుడో...నా ఇంట్లో ఇలాంటి ప్రాబ్లం పెట్టుకునీ ఎవర్నో విమర్శించానా! దేవుడా నన్ను క్షమించేయి అని లెంపలేసుకుని, నేను నవ్వుతూ...'క్యా కరే మజబూరీ' అన్నాను. ఆ పిల్ల గతుక్కుమని..సారీ అండీ మీకు హిందీ ఎలా వచ్చు? అంది. నేను హిందుస్తానీనే తల్లీ, ఏంటో మనవాళ్ళని మన వాళ్ళు గుర్తు పట్టరు అన్నాను.'ఆహా బొట్టు పెట్టుకున్నారుగా అందుకు" అంటూనసిగింది. 'బొట్టు పెట్టుకోవడం మన జన్మ హక్కు' పైన ఒక క్లాసు పీకాను. ఇద్దరూ కొంచెం ఫ్రెండ్లీ ఫేసు పెట్టి  నవ్వుతూ మాట్లాడారు (కవరింగ్ అండీ ..అర్థమయ్యింది కదూ). చివరకి 'అవును అందరి పేర్లు ఒక్కటే ఉన్నాయేంటీ' అని అడిగారు నవ్వులు చిందిస్తూ. ..నేను నవ్వాను చిన్నగా...చరిత్ర లోకి  వెళితే...

 

మా వారి తాత గారు రావ్ బహద్దూర్ కార్తీక వెంకటకృష్ణ ప్రసాద్. ఈయన నాగ పూర్ రాజా వారి ఆస్థానంలో దీవాన్ గా పని చేసేవారట. గత 400 ఏళ్ళుగా వారి ఇంట్లో ప్రతి రెండవ తరం పెద్ద కొడుకు పేరు ఇదే. వారి సోదరి వెంకట కృష్ణ కుమారి. కృష్ణ ప్రసాద్ గారి అక్కకు పిల్లలు లేరు. కృష్ణప్రసాద్ గారి పెద్ద కొడుకు పుట్టినప్పుడు ఆవిడ తన పేరు పెట్టమని కోరారట. అలా మగ పిల్లలకి పేరు పెడితే ఆవిడ మరు జన్మలో అబ్బాయిగా పుడతారని నమ్మికట. ఆవిడ కోరిక మీద ఆ పిల్లవాని పేరు వెంకట కృష్ణ కుమార్ అని పెట్టారు. మళ్ళీ వెంకట కృష్ణ కుమార్ గారి పెద్ద కొడుకు వెంకట కృష్ణ ప్రసాద్. మిగిలిన నలుగురు  పిల్లలకి ఆయనకి తోచిన పేర్లు పెట్టుకున్నారు. ఈ నలుగురు కొడుకుల్లో తలొకరికి ఇద్దరు మగ పిల్లలు జన్మించారు. మా పెద్ద బాబుకి మావయ్య గారి పేరు కలిపి శిరీష్ అని పేరు  పెట్టేశాం. రెండవ వాడికి మ్యాచ్ అయ్యేట్లు వెంకట కృష్ణతో మొదలెట్టి గణేష్ అనీ పెట్టాము. మిగిలిన తమ్ముళ్ళకి పిల్లలు పుట్టినప్పుడు ఇద్దరికీ పెట్టాము కదా చాలు వేరే పేర్లు ఏవైనా పెడదాము అన్నారు మా వారు. నాన్న పేరు పెట్టాల్సిందే అని  ప్రతి ఒక్క పిల్లవాడికీ  మావయ్య  గారి పేరు కలుపుకుని వెంకట కృష్ణ తో మొదల్లయ్యి ,, హరీష్, మహేష్ , గిరీష్, నరేష్, సురేష్, సతీష్ అని పేర్లు పెట్టారు. ఇంటి పేరు కార్తీక. సో వీళ్ళందరి పేర్లల్లో కామన్ గా ఉన్న కార్తీక  వెంకట కృష్ణ  అనే పదాలు  కే  వీ కే గా మారి పేర్ల ముందర నిలిచి పోయాయి . కే  వీ కే  శిరీష్, కే  వీ కే హరీష్...అని పిలుచుకుంటారు స్కూల్ లో . అందరి పేర్లలోనూ మావయ్య గారి పేరున్నందుకు అందరికీ హ్యాప్పీ. మేము   కెనడాకి వచ్చేంత వరకు అంతా  ఒకే.  మరి ఇక్కడ కొచ్చాక అందరికీ మొదటి పేరు చివరి పేరు ఇంపార్టెంట్. బయట మనం ఇష్టమొచ్చిన పేరు చెప్పుకోవచ్చు పిలుచుకోవడానికి( మన మెకంజీ, జంబో,లకీ లాగా)  కానీ  గవర్నమెంటు డాకుమెంట్ల మీద అఫీషియల్ పేర్లు ఉంటాయి. సో,  ఎటు తిప్పినా ఇక్కడ ముగ్గురి మొదటి పేరు వెంకట కృష్ణ మరియు ఇంటి పేరు కార్తీక...

 

ఇంత వరకు ఒక మోస్తరుగా ఒకే...తొందరలో మా వారి తమ్ముల్లిద్దరు ఇక్కడికి రాబోతున్నారు...మా వారితో కలిపి ఏడుగురు వెంకట కృష్ణలు. ఇప్పటికే ఫోన్లోస్తే ఏ వెంకట్ కావాలి  ఆరో గ్రేడ్ వెంకటా, ఎనిమిదో  గ్రేడ్ వెంకటా, వాళ్ళ నాన్న వెంకటా అని అడగాల్సి వస్తోంది. ఇంకెంత గందరగోళం అవుతుందో ఊహించడానికే కష్టంగా ఉంది. మీరు నవ్వుతారేమో. 'నో వయిఫ్, నో స్టమక్, సన్ను నేము  సోమలింగం ' అని, కానీ ఈ ఎనిమిది మంది వెంకట కృష్ణలకి పుట్టబోయే పెద్ద కొడుకులందరి పేరు వంశ పారంపర్యంగా వెంకటకృష్ణ ప్రసాద్ అయి తీరాలి కదా?  తలచుకుంటేనే గందరగోళంగా ఉంది. మాతో పాటు మీకు గందర గోళంగా అనిపిస్తోందా?  అందుకే   నెక్స్ట్ జెనరేషన్ కి పేర్లు మార్చాలని మేము అనుకుంటూ ఉంటాము. కొన్నేళ్ళ తరువాత సంగతి అనుకోండి, కానీ ఇప్పటి నుంచే మా అత్తగారికి ప్రత్యక్షంగాను, పరోక్షంగాను ఈ విషయం తెలియ చేయడానికి ప్రయత్నం చేస్తూ ఉంటాము. కానీ మా రాబోయే కోడళ్ళు వంశవృక్షానికి మరీ విలువ ఇచ్చేవారొస్తే, "వంశ పారంపర్యంగా వచ్చేది  ఎలా మారుస్తాం అత్తయ్య గారూ,  అందరిలో మావయ్య గారు ఉండ వద్దూ"  అంటారేమో...మరి మీరేమంటారు?