సీతయ్య-ఎవ్వరి మాటా వినడు

మా సీతయ్య  చిన్నప్పటినుంచీ అంతేట. అందరూ పప్పూ అన్నం తింటే తనకేమో కూర కావాలనేవారట. అప్పటికప్పుడు కూర చెయ్యకపొతే అన్నం తినడం మానేసేవారట. కూరలొండిన రోజు పప్పు కావాలనేవారుట . చక్కగా ఇంజనీరింగ్ చదివావు కదా ఇంజనీరు ఉద్యోగం చెయ్యమంటే 'నలుగురికీ నచ్చినదీ నాకసలే నచ్చదురో' అని ఇంకో ఫీల్డు ఎంచుకున్నారట. సకుటుంబంగా సినేమాకి వెళితే చివ్వరి సీను చూసే అదృష్టం ఎప్పుడూ ఉండేది కాదు.. రోడ్డు చాలా రష్ అయిపోతుందని, ఇరవై నిముషాలు ముందే మా సీతయ్య లేచి బయటికి వచ్చేస్తారు. మేమందరం వరుసగా ఫాలో అయిపోవాలన్నమాట. చూసిన ప్రతి సినేమాకీ ముగింపు ఏమవుతుందని ఎవరినో ఒకళ్ళని అడగాల్సిందే. కొన్ని ముగింపులు ఊహించెయ్యొచ్చనుకోండి...కానీ పడమటి సంధ్యా రాగం సినేమా చూసొచ్చాక ఫ్రెండ్స్ అందరూ 'చివరికేమవుతుందే' అని ఏడిపించేవారు.

సకుటుంబంగా వెళ్ళిన సినేమాలో జోక్స్ వస్తే మనం ఇష్టం వచ్చినట్టు నవ్వకూడదన్నమాట. కొన్ని జోక్స్ మా సీతయ్యకి వెకిలిగా అనిపిస్తాయి . కొన్నిఎవ్వరికీ  జోక్స్ అనిపించవు కానీ మా సీతయ్యకి చాలా నవ్వు తెప్పించేస్తాయి. మరి మనం ప్రతి జోక్కీ సీతయ్యని చూసి నవ్వాలా వద్దా అని డిసైడు చేసుకోవాలన్నమాట. ఇంకో వరుసలో కూచున్న ముగ్గురు  మగ పిల్లలూ ఫర్వాలేదు కానీ, మా టాం బాయ్ కి(నలుగురి వెనుక సిరి) మాత్రం అన్నిటికీ నవ్వొచ్చేస్తుంటుంది.  ..నవ్వొచినప్పుడల్లా పక్కనున్నవాళ్ళని గట్టిగా గిల్లెయ్యడమో కొట్టెయ్యడమొ అతి సాధారణంగా తనకున్న చిన్ని సరదా. పక్కనున్నవాళ్ళకి యెముకలు విరిగినా, ఒళ్ళు ఎర్రగా కందిపొయినా,  ఎవరికి వారే భాద్యులు. తనకి పెళ్ళవ్వగానే మా అన్నయ్యగారికి మరిచిపోకుండా యీ విషయం చెప్పి గొప్ప ఉపకారం చేసినట్టు ఫీల్ అయ్యి, ఎముకలు విరగ్గొట్టుకోవడం, ఒంటి మీద ర్యాష్  తెచ్చుకోవడం అను బాధల నుండి పర్మనెంటుగా విముక్తురాలనయ్యానని వేరే చెప్పక్కరలేదనుకుంటా.

ఇంక యాత్రలు.... చాలా మంది, ప్రయాణాలు అనగానే పెద్ద యజ్ఞంలా రాకపోకలకి బోలెడు సన్నాహాలు చేసుకుంటూ ఉంటారు కదా. మాకు అలా ఉండదు. అప్పటికప్పుడు మా సీతయ్యకి ఎక్కడికి వెళ్ళాలనిపిస్తే అక్కడికి హుటాహుటిన యుధ్ధ ప్రాతిపదికన బయల్దేరి వెళ్ళిపోతాం. కానీ వెళ్ళినంత వేగంగా తిరిగి వచ్చెయ్యడం కూడా. కారణం అందరికీ సెలవులు ఉన్నాయా లేదా వగైరా లెక్కలోకి తీసుకోకుండా ప్రయాణం కట్టడమే.  కొన్నిసార్లు పెద్దలకి సెలవు లేకపోవడమూ, కొన్నిసార్లు పిల్లలకి పరీక్షలు కూడా ఉండి ఉండవచ్చు. అయినా ఆగేది లేదు, లేడికి లేచిందే పరుగన్నట్టు, అనుకోగానే చల్ మోహన రంగా అని వెళ్ళిపోవడమే. క్షణాల్లో టికెట్లూ అవీ బుక్ అయిపోతాయి.  కాబట్టి శుక్రవారం రాత్రి అనుకుని ఎక్కడికైనా వెళితే, ఆదివారం రాత్రికో, సోమవారం పొద్దున్నకో తప్పనిసరిగా ఇంట్లో ఉండాల్సిందే.....తిరుపతికెళ్తే మీరు ఏం చూస్తారండీ, చక్కగా ఆకాశ గంగ, పాపనాశనం, మంగా పురం వగైరా వగైరా.. అవునా... కానీ మా సీతయ్యకి మాత్రం తిరుపతి వెళ్ళేది కేవలం వెంకన్నను చూచుట కొరకే...అటు దర్శనం అవడమేంటి ఇటు తిరుగు రైలు ఎక్కడమేంటి.... యీ రెండూ ఏక కాలంలో జరగాలి...సో, నన్ను ఎవరైనా బాసరలో ఏముండును అనడుగగా నేను..'సరస్వతీ' దేవి అనీ.... అన్నవరంలో ఏముండును అని అడుగ 'శ్రీ రమా సహిత సత్యనారాయణ స్వామి ' అనియునూ, కంచిలో ఏమున్నదన 'కామక్షీ దేవీ' అనియునూ ఏకవచన సమాధానములు మాత్రమే చెప్పగలను. 

మా సీతయ్యకి కొంచెం ప్రథమ కోపము... ప్రతి సంవత్సరమూ చాలా కొత్త డైరీలు వచ్చేవి ఇంటికి.  అందరూ పంచుకుని, మిగతా డైరీలు ఇంకెవరికో ఇచ్చేవారు. ఒకసారి నాకు కూడా ఒక డైరీ కావాలని అడిగా.  'మా ఆయన ఇవ్వాళ తిట్టారు, చాలా బాధగా ఉంది అని ఒక రోజూ, మా వారు ఇవ్వళ తిట్టలేదు... ఏదో వెలితిగా ఉండి అన్నం సహించలేదు అని ఒక రోజు అని తప్ప నీకు రాయడానికి ఏముంటాయి అని సరదాగా అనేవారు ఇంట్లో అందరూ.... నాకు కూడా నిజమే అనిపించేది..

పైన చెప్పిన వాటికి తోడు , మా సీతయ్య ఎక్కడికీ రారు. ఎంత సేపూ ఇంట్లోనే . మన ఇంటికే అందరినీ పిలవమంటారు. నాకేమో కొంచెం నీరూ, కొంచెం నిప్పూ లాగ అప్పుడప్పుడు ఎవరింటికయినా వెళ్ళాలని సరదా. దిక్కుమాలిన చదువు పుణ్యమాని సరదాలన్నీ అటకెక్కాయ్. అయితే సరదాలకి శాపమైన చదువు మా సీతయ్యకి వరమయ్యింది. ఎవ్వరైనా "మా ఇంటికి రండీ' అని పిలవడం తరువాయి, నాకు అస్సైన్మెంట్లు ఉన్నాయి, నాకు పరీక్షలు ఉన్నాయి, నేను చదువుకోవాలి అంటూ జనాల్ని ఊదరగొట్టేసి, సారీ సారీ అని చెప్తూ, మా సీతయ్యని కాపాడుకోవటం నాకు అలవాటయిపోయింది. ఒకరిద్దరు మాత్రం పట్టు వదలని విక్రమార్కుల్లా వచ్చేవరకు వదలరనుకోండి.....బట్ ఇది చాలా రేర్. చాలా మంది ఫ్రెండ్స్” మేము చెప్తే సీతయ్య వస్తారులెండి” అంటారు. అలా ఆయన రారు కానీ ఎవరైనా మా ఇంటికి వస్తానంటే మాత్రం మహా సరదా. అతిధి సత్కారాలలో మా సీతయ్యకి ఎవరూ సాటి  రారు.

మాకున్న కొద్దిమంది మంచి స్నేహితులు ఫర్వాలేదని సర్దుకు పోతారు. "మీరు మా ఇంటికి వస్తే కాని మీ ఇంటికి రాం రాం ' అనే స్నేహితులు లేనందుకు నేను నిజ్జంగా గర్విస్తుంటాను. అందరూ వస్తారు సరే కానీ, వాళ్ళు పిలిచినప్పుడు మనం వెళ్ళక పోతే ఏంబాగుంటుందని  నేను ఎప్పుడూ గొణుగుతూ ఉంటాను. ఈ విషయం మా సీతయ్య అస్సలు ఒప్పుకోరు. నన్ను బాగా పిలిచేవారు ఎవరూ లేరని, నేను రాకపోతే ఎవ్వరూ ఫీల్ కారనీ, నన్ను ఉడికిస్తారు. ఇది తప్పని ప్రూవ్ చెయ్యడానికి నాకు పది రోజులు చాలని నా నమ్మకం. ఎప్పటికైనా గెలుస్తానని గట్టి నమ్మకంతో నేను పరీక్షకీ. పరీక్షకీ వచ్చే పది రోజుల గ్యాప్ లో ముఖ్యులందరికీ 'నేను ఖాళీగా ఉన్నానోచ్...పిలుచుకుంటే పిలుచుకోండి" అని సీతయ్యకి తెలియకుండా అన్యాపదేశంగా ఇ-మెయిల్సు పడేస్తాను .

నా దురదృష్టం కొద్దీ ఆ పది రోజులూ ఎవ్వరూ టచ్ లో ఉండరు. నేను కొద్దిగా బాధపడి, పెద్దఎత్తున కృంగి  కృశిస్తాను. ఇదే మా సీతయ్యకి పసందయిన కాలం. కొండొక వీకెండ్ సాయంత్రం నా మీద చాలా జాలిపడి ' ఎవరిల్లైనా కోరుకో, తీసుకెళ్తాను., నీ కోరిక తీర్చడం నా కర్తవ్యం' అని శ్రీ కృష్ణుడి లెవెల్లో ఒక డైలాగ్  పడేస్తారు. ఆ బలహీన సమయంలో నేను నా ఫోనులో ఉన్న దోస్తుల నంబర్లన్నీ వరుస క్రమంలో నొక్కేసి, 'ఇంట్లో ఉన్నారా'? అని అడుగుతాను (మరీ అలా చూడకండి, మీ ఇంటికి రావొచ్చా అని అడిగితే బాగోదు కదా!) వాళ్ళు గుడికో, పార్టీకో, ఎవరింటికో వెళుతున్నమని చెప్తారుకదా?  అక్కడి నుండీ మా సీతయ్యకి భలే సరదా టైమన్న మాట. "ఏంటో  నీ తాపత్రయం" అని తాపీగా మొదలు పెట్టి...."ఏదో మాట వరసకి పిలుస్తారు కానీ, మనం రాకపోతే ఎవ్వరికీ పట్టింపు లేదని" జ్ఞానోపదేశం చేసేస్తారన్నమాట. నేను కుంచెం ఫీల్ అయ్యి, 'అబ్బే , మనం  వస్తామని చెప్పలేదు, చెప్పి ఉంటే,  ప్రోగ్రాము క్యాన్సిల్ చేసుకున్నాము వచ్చెయ్యండని ఉండేవారు" అని వకాల్తా పుచ్చేసుకుని బుకాయించేస్తానన్నమాట. అలా అలా ఆ వారం గడవగానే మళ్ళీ నా అస్సైన్మెంట్లు, పరీక్షలు, చదువులు. మళ్ళీ ఇన్విటేషన్లు, షరా మామూలే. ఐదేళ్ళు గడిచింది. కోర్స్ పూర్తి అయ్యి, ఇప్పుడింక పరీక్షలు, చదువులు అయిపోయాయి కాబట్టి, ఎవరైనా పిలిస్తే వెళ్ళకుండా ఉండడానికి ఏం వంకలు చెప్పాలా అని ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయా.  వంక లేనమ్మ డొంకట్టుకునేడ్చిందన్నట్టు, ఏముందిలెండి, మా సీతయ్య ఒప్పుకుంటే వెళ్ళడం, లేక పోతే ప్రస్తుతానికి  నా దగ్గర  ఒకటే డైలాగ్. 'కుదరదండీ......సీతయ్య ఎవరి మాటా వినడు"